พระราชาผู้ตัดสินประหารชีวิตคนผิดอย่างไม่ปราณี เคยคิดว่าตนเองเก่งและถูกต้องเสมอมา กลับต้องเปลี่ยนความคิดเพราะคำพูดของนักโทษและเมล็ดแอปเปิ้ลวิเศษ คำพูดของนักโทษเปลี่ยนความคิดของพระราชาอย่างไร ตามมาอ่านกันได้เลยค่ะ
จะมีใครสามารถอธิบายตัวตนที่แท้จริงของฉันได้บ้าง หลายคนพยายามหาคำตอบ ค้นคำอธิบาย แต่ก็ต้องล้มเหลวไม่เป็นท่า มีคนบอกว่า ฉันเป็นพระราชาที่เก่ง สติปัญญาอันเฉียบคมของฉันสามารถตัดสินคดีความอันเป็นเรื่องราวในแผ่นดินที่ฉันปกครองได้สำเร็จทุกครั้ง ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ฉันก็ต้องเป็นพระราชาที่เป็นตัวอย่างให้กับประชาชนตาดำ ๆ ในอาณาจักรของฉันอยู่แล้ว ฉันเองก็คิดเช่นนั้นมาตลอด
จนมาถึงยุคที่ข้าวยากหมากแพง ฉันเป็นพระราชา เมื่อยุคนี้มาถึง ฉันตัดสินคดีความไม่ต่ำกว่า 50 คดีต่อวัน บ้างก็ขโมยของเพื่อประทังชีวิต บ้างก็ฆ่าคนเพื่อเอาทรัพย์สิน บ้างก็คดโกงเพื่อปลดหนี้ที่มีอยู่ และบ้างก็ขโมยเพียงอาหารเพื่อประทังความหิวโหย
และแน่นอนว่า เมื่อทุกเรื่องมาถึงพระราชาอย่างฉันแล้ว ฉันก็ต้องทำเช่นเดิม คือ ประหารชีวิต เพื่อมิให้เป็นเยี่ยงอย่างและเพื่อกอบกู้ความสงบสุขให้กลับมาในอาณาจักรของฉัน
วันนั้น ฉันมีรับสั่งให้ประหารชีวิตชายคนหนึ่ง โทษฐานลักทรัพย์ ซึ่งก็ได้มีการเตรียมการเพื่อปฏิบัติตามพระบัญชาของพระราชาอย่างฉันเหมือนทุกครั้ง และชายคนนั้นก็ถูกคุมขังอยู่ในคุกมืดเหมือนกับทุกคนที่ผ่านมา
เมื่อวันที่เขาจะต้องถูกนำตัวไปประหารชีวิตมาถึง ผู้คุมก็นำตัวนักโทษชายคนนี้ไปยังที่ประหารชีวิตเหมือนเช่นคดีที่ผ่าน ๆ มา และถามเหมือนเดิมว่า
“เจ้ามีอะไรอยากจะสั่งเสียก่อนตายบ้างหรือไม่”
“มีขอรับ” ชายหนุ่มลั่นบอกผู้คุม “ข้ามีเรื่องที่อยากจะฝากให้กราบทูลแก่พระราชา ว่าข้ามีเมล็ดแอปเปิ้ลซึ่งเป็นมรดกวิเศษที่ตกทอดมาในตระกูลของข้าจากรุ่นสู่รุ่น เมล็ดแอปเปิ้ลนี้หากนำไปฝังลงดิน มันจะโตได้เป็นต้นใหญ่ในชั่วข้ามคืนและผู้ใดที่ได้กินผลของมันในขณะที่ยังอยู่บนต้น จะขอพรได้ 1 ข้อ แต่มีข้อแม้ว่า ห้ามขอพรให้กับตนเอง ข้าเสียดายที่เมล็ดวิเศษนี้ต้องตายไปพร้อมกับข้า”
นั่นเอง คือคำสั่งเสียที่ชายคนนั้นฝากบอกกับข้าผู้เป็นพระราชา เมื่อข้าได้ยินเรื่องนี้จากผู้คุม ในตอนนั้นข้าประทับใจมาก จึงได้เรียกนักโทษมาสนทนาด้วยก่อนจะประหารชีวิต
“ทำไมเจ้าไม่ปลูกมัน แล้วกินมันเสียเองล่ะ” ข้าถาม
“ไม่ได้พ่ะยะค่ะ กฎของผู้ที่มีมรดกวิเศษนี้ คือ จะต้องไม่เคยทำความผิดใดเลยในชีวิตที่ผ่านมา แต่ในชีวิตของข้าพเจ้า ก่อนที่จะได้รับมรดกวิเศษนี้ ข้าพเจ้าเองก็มิใช่คนดีรักษาศีลธรรม เคยทำความผิดในชีวิตมาหลายต่อหลายครั้งพ่ะย่ะค่ะ ต่อให้ข้าพเจ้านำเมล็ดแอปเปิ้ลนี้ไปฝังดินสักกี่ครั้ง เมล็ดนี้ก็ไม่งอกขึ้นมาเป็นต้นใหญ่ได้เลยพ่ะย่ะค่ะ” นักโทษกราบทูล
เมื่อได้ยินดังนั้น ข้าจึงมีรับสั่งให้นายกรัฐมนตรีเป็นผู้นำเมล็ดแอปเปิ้ลนี้ไปฝังลงดินเพื่อปลูกให้เติบโตชั่วข้ามคืน แต่ปรากฎว่า นายกรัฐมนตรีของข้า กลับมีสีหน้าอับอาย แดงก่ำ และยอมรับว่า เขาได้เคยรับสิ่งของที่ไม่ใช่ของตนเองไว้ในครอบครอง ดังนั้นเขาจึงไม่อาจรับเมล็ดแอปเปิ้ลนี้ไว้ได้
ข้าจึงหันไปหารัฐมนตรีคลัง ผู้ดูแลเงินทั้งหมดของแผ่นดิน เขานี่แหละที่เหมาะสมที่สุด เพราะเงินทั้งหมดต้องอาศัยผู้ที่มีความซื่อสัตย์ทั้งต่อตนเองและผู้อื่น คอยดูแลปกป้องและเขาผู้นี้ไม่เคยทำให้ข้าผิดหวังเลย
“เอ่อๆ ๆ ข้าเองก่อนจะเข้ามารับตำแหน่งอันทรงเกียรตินี้ ข้าไม่ใช่คนซื่อสัตย์เลยพ่ะย่ะค่ะ” รัฐมนตรีคลังกล่าวด้วยสีหน้าซีดเผือด
“ถ้าเช่นนั้น ผู้คุมล่ะ ท่านเองน่าจะได้รับการคัดเลือกมาอย่างดี บททดสอบคนดีที่ข้าคิดขึ้น ข้าก็ได้วิเคราะห์ไตร่ตรองแล้วก่อนจะสร้างเป็นบททดสอบคัดเลือกผู้คุมซึ่งก็มีหน้าที่ประหารคนชั่ว ปกป้องคนดี” ข้าพูดด้วยเสียงอันดังด้วยความมั่นใจ แต่แล้วสิ่งที่ข้าเห็นคือ ผู้คุมของข้า รีบทรุดตัวลงนั่งคุกเข่า แล้วก้มหน้าก้มตาพูดด้วยเสียงอันเบาว่า
“ข้ารับเมล็ดแอปเปิ้ลไปไม่ได้พ่ะยะค่ะ ข้าเองในอดีตไม่ใช่คนดี เคยทำผิดหลายครั้ง จนกลับตัวกลับใจเข้ารับการทดสอบได้มาเป็นผู้คุมที่นี่แหละพ่ะย่ะค่ะ” ผู้คุมพูดด้วยเสียงแผ่วเบา
“ข้าว่า คงมีแต่พระราชากระมัง ที่ปลูกเมล็ดแอปเปิ้ลนี้ได้” นักโทษพูดเสียงดังลั่นลานประหารชีวิต
ถึงตอนนั้น หนทางที่ดีที่สุดสำหรับข้าผู้เป็นพระราชาคือ การสารภาพ ข้าคิดเช่นนั้นวนไปวนมา ก่อนจะพูดว่า “ข้าเองก็คงปลูกไม่ขึ้นหรอก เพราะในอดีต ข้าเองก็เคยทำความผิดต่อพระชายา ไม่ซื่อสัตย์ต่อพระนาง ข้าก็คงหมดสิทธิ์ปลูกเมล็ดแอปเปิ้ลนี้ด้วย” ตอนนั้นข้าหมดหวังจริง ๆ และเสียดายมากที่ไม่ว่าใครก็รับมรดกวิเศษนี้ของนักโทษผู้นี้ไม่ได้เลย
แต่เมื่อนักโทษได้ยินเช่นนั้น เขากลับลุกขึ้นยืนและมองไปรอบลานประหารและชี้มาที่ข้าและผู้บริหารอาณาจักรทุกคนที่ปลูกเมล็ดแอปเปิ้ลของเขาไม่ได้ จากนั้นพูดด้วยเสียงอันดังกึกก้องว่า
“ดูเถิด แม้แต่บุคคลที่มีอำนาจสูงสุดในแผ่นดิน ยังเคยผ่านการทำความผิดและเคยมีความผิดบาปติดตัวเลย แล้วข้าเล่า ข้าเป็นเพียงประชาชนตาดำ ๆ ที่เพียงเพราะหิว จึงทำผิด พวกท่านกลับตัดสินให้ข้าต้องถูกประหารชีวิตเลยหรือ!!!!!!!!”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ข้าผู้เป็นพระราชาถึงกับเข่าอ่อน ไม่มีแรงจะยืน หลายชีวิตแล้วนั่น ที่ข้าได้ตัดสิน….เพียงเพราะลืมนึกไปว่า “ทุกคนล้วนเคยมีความผิดบาปติดตัวด้วยกันทั้งนั้น”
จะมีใครสามารถอธิบายตัวตนที่แท้จริงของใครได้บ้าง ฉันเองที่เคยคิดว่าฉันเป็นพระราชาที่เก่ง สติปัญญาอันเฉียบคมของฉันสามารถตัดสินคดีความอันเป็นเรื่องราวในแผ่นดินที่ฉันปกครองได้สำเร็จทุกครั้ง แต่นั่น คือความคิดฉันแค่คนเดียว
ในวันนั้น….ฉันตัดสินอภัยโทษให้กับนักโทษผู้นี้ และยกเลิกการตัดสินประหารชีวิต แต่ให้มีการว่าความและตัดสินลงโทษผู้กระทำความผิดโดยไม่มีการตัดสินประหารผู้ใดในอาณาจักรอีกเลย
The Apple Seed (นิทานเมล็ดแอปเปิ้ล ฉบับภาษาอังกฤษ)
Who can explain my true self? Many people have tried to find answers and explanations but have failed miserably. Someone told me that I am a mighty king and my sharp intellect can successfully settle all the court cases in the land that I rule. Without a doubt, I have to be a good role model for the people in my kingdom. I’ve always thought so too.
Now in the age of famine, I, as a king, have to settle no less than 50 court cases in a day. Some steal to survive, some kill to seize another’s wealth, some cheat to be rid of debt, and some steal only food to satisfy their hunger.
Of course, each case that comes to me results in the same thing: an execution to prevent setting a future example and restore peace in my kingdom.
That day I had orders to execute a man on a theft charge. As usual, preparations were made in accordance with my decree as the man was jailed in a dark prison like all the others before him.
When the day of his execution arrived, the warden took the prisoner to the execution site, like all the other cases that came before, and asked the same question.
“Do you have any last words?”
“Yes sir,” the young man told the warden, “I have something that I’d like you to tell the King. I have an apple seed, which is a magical heirloom that has been passed on from generation to generation in my family. If this apple seed is planted, it will grow into a huge tree overnight, and whoever eats its fruit while still on the tree will be able to make one wish. However, there is a condition. One mustn’t make a wish for oneself. I regret that this magical seed will have to die with me.”
Those were the last words that the man passed on to me, the King. When I heard about this from the warden, I was so impressed that I summoned him to have a conversation with me before his execution.
“Why didn’t you plant it and eat it yourself?” I asked.
“I can’t, sir. The rule for those who own the magical inheritance is that they must never have committed any sins. In my life, before receiving this magical inheritance, I was not a morally righteous person. I have committed many sins, and no matter how many times I try to plant the seed, it refuses to grow into a tree, sir”, the prisoner said.
Upon hearing this, I ordered my Prime Minister to plant the apple seed. However, his face reddened with embarrassment, and he admitted that he once accepted a possession that did not belong to him. As such, he was unable to take the apple seed.
So, I turned to the Minister of Finance, who was in charge of all the money in the land. I believed he was the best person because managing money requires someone honest with oneself and others, and the minister had never disappointed me before.
“Umm, umm… I was also not honest before I took up this prestigious position, sir,” admitted the finance minister with a pale face.
“In that case, what about you, the warden? I’m sure you yourself have been carefully selected and passed the good person test that I invented. I have carefully considered this before making a trial to select the warden whose duty is to execute the evil and protect the good,” I said in a loud, confident voice. But, to my surprise, my warden hurriedly knelt down and lowered his head to speak in a soft voice.
“I cannot accept this seed, sir. I myself was not a good person in the past. I committed many sins until I decided to turn my life around and passed the test to become a warden, sir”, he spoke in a low voice.
“I think only the King can plant this apple seed,” the prisoner bellows from the execution hall.
“At that point, I decided that the best thing for me to do as a King was to confess. I thought about it over and over before saying, “I myself will not be able to plant this seed because, in the past, I wronged the queen. I was not honest with her. Hence, I would have lost the right to plant this apple seed.” At that moment, I became hopeless and regretful that no one would be able to accept the prisoner’s magical heirloom.
However, when the prisoner heard this, he stood up, looked around the execution hall, and pointed at me and the other rulers of my kingdom who were unable to plant his apple seed. Then, he shouted,
“Look! Even the most powerful people of the kingdom have made mistakes and sinned. And what about me? I’m just a black-eyed peasant who committed a mistake because I was hungry, but all of you decided that I had to be executed!!!!”
Upon hearing that, I, as the King, felt weak in my knees and did not have the strength to stand. There had been many lives that I judged just because I forgot to remember that “Everyone has sinned at some point in their lives.”
Who can describe my true self? I myself used to think I was a good King with a sharp intellect able to successfully settle all the court cases in my kingdom. However, that was my thought and mine alone.
That day, I decided to pardon this prisoner and abolish the death sentence, but to try and convict offenders in the court without condemning anyone else in the kingdom to death.
นิทานก่อนนอน สำหรับเด็กเรื่องอื่น ๆ
