ความสัมพันธ์ของต้นไผ่น้อยแสนสวยและพระราชา ซึ่งรักใคร่และคอยดูแลกันและกันเสมอ แต่วันหนึ่งพระราชาขอตัดต้นไผ่นี้ลงเพื่อใช้ประโยชน์จากกิ่งก้านของต้นไผ่ แล้วต้นไผ่แสนสวยจะยอมหรือไม่ ตามมาอ่านได้เลยค่ะ
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเจ้าเมืองผู้ปกครองนครหันตรา เจ้าเมืองผู้นี้มีความรักในตัวต้นไผ่มาก เขามักจะโปรดปรานการเดินวนใต้ต้นไผ่ อ่านหนังสือใต้ต้นไผ่ พูดคุยกับต้นไผ่ และเดินเล่นอยู่ในสวนสวยงามที่มีต้นไผ่ต้นนี้อยู่ใกล้ ๆ
ผ่านไปหลายปี ต้นไผ่ที่มีเจ้าของที่รักและคอยดูแล กลับยิ่งเติบโต สง่างาม เป็นที่รักของสิ่งมีชีวิตในสวน นางรักเจ้าเมืองมาก ทุกวันนางจะเต้นระบำให้เจ้าเมืองชม ยามใดที่สายลมโบกโบยมา กิ่งก้านของต้นไผ่ก็จะส่ายไหวไปมา ทั้งเชิดหน้าขึ้นหรือไม่ก็ค้อมตัวลง มันพยายามเต้นให้สวยที่สุด เพื่อมอบความสุขทั้งหมดให้กับเจ้าเมืองอยู่อย่างนั้น
วันหนึ่ง เจ้าเมืองมาหาต้นไผ่ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เขาใช้ความคิดหนักก่อนจะเอ่ยกับต้นไผ่ว่า
“ต้นไผ่น้อยของข้า” เจ้าเมืองทัก
ต้นไผ่น้อมรับด้วยท่าระบำแสดงความเคารพ
“ข้ามีเรื่องต้องขอให้เจ้าช่วย ช่วยข้าทำงานสำคัญสัก 1 ชิ้นเถิด” เจ้าเมืองร้องขอ
“โปรดรับสั่งมาเถอะท่านเจ้าเมือง” ต้นไผ่ตอบด้วยความนอบน้อม “ถ้าข้าทำได้ ข้าทำอะไรก็ได้เพื่อท่าน จงใช้ข้าตามที่ท่านตั้งใจไว้เถิด”
“ต้นไผ่น้อยที่รักของข้า เวลานี้ข้ามีความจำเป็นจริง ๆ ที่จะต้องตัดเจ้าลงเพื่อนำไปใช้กับงานสำคัญชิ้นหนึ่ง”
“ตัดข้ารึ” ต้นไผ่ตัวสั่นและร้องด้วยความกลัว
“ท่านจะตัดข้าแล้วข้าจะเต้นระบำให้ท่านดูได้อย่างไร” ต้นไผ่ร้องไห้โหยหวล
“เจ้าไผ่น้อยที่รักของข้า ถ้าข้าไม่ตัดเจ้าลง ข้าจะใช้ประโยชน์จากเจ้าไม่ได้” เจ้าเมืองโอบกอดต้นไผ่ด้วยความสงสาร
ขณะนั้นหัวใจของต้นไผ่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
“ถ้าเช่นนั้น ก็ตามใจท่านเถิด”
ต้นไผ่กลั้นหายใจพูด กลบความกลัวไว้ จากนั้นเจ้าเมืองก็ตัดต้นไผ่ล้มลง นางนอนด้วยเนื้อตัวสั่น อยู่ที่ปลายเท้าของเจ้าเมือง ในยามนี้มีเพียงกิ่งก้านใบเท่านั้นที่พอกำบังความหนาวเย็นของอากาศในฤดูนี้ได้
เจ้าเมืองโน้มตัวลงไปกระซิบว่า “ข้าขอก้านใบของเจ้าด้วยนะ” น้ำเสียงเจ้าเมืองเศร้ามาก
ความหนาวเย็นกรีดเข้าไปในหัวใจของต้นไผ่ แต่ไม่เพียงพอ เจ้าเมืองพูดต่อว่า
“และข้าขอแยกร่างเจ้าออกเป็นสองซีก และตัดลงกลางลำตัวของเจ้าด้วย ข้าจำต้องเอาหัวใจของเจ้าออกไป”
คราวนี้ต้นไผ่กลั้นต่อไปไม่ไหว ร้องไห้ออกมาอย่างสุดเสียงที่มี “โธ่ท่านเจ้าเมือง ทำไมต้องทำเช่นนี้กับข้าด้วย ฮือ ๆๆๆๆ”
“เจ้าไผ่น้อยที่รักของข้า ถ้าข้าไม่ทำเช่นนี้ ข้าจะใช้ประโยชน์จากเจ้าไม่ได้”
“ถ้าเช่นนั้น ท่านก็จงทำเถิด” ต้นไผ่พูดอย่างตัดใจ
ดังนั้นในวันนั้นจึงเป็นวันที่เจ้าเมืองและต้นไผ่ได้อยู่ด้วยกันเป็นวันสุดท้าย
ต้นไผ่ถูกผ่าออกเป็นสองซีก และถูกยกไปยังลำธารที่มีน้ำพุไหลผ่าน เจ้าเมืองวางนางลงตรงนั้นให้ปลายด้านหนึ่งอยู่ในน้ำพุ อีกด้านหนึ่งอยู่ตรงท้องทุ่งแห้งแล้ง ที่อยู่ไกลจากสวนสวยบ้านเดิมของต้นไผ่ จากนั้นลำธารก็เริ่มร้องเพลงต้อนรับต้นไผ่ ขณะที่มันไหลผ่านข้อต่ออันเป็นหัวใจของส่วนต่าง ๆ ของต้นไผ่ ลำธารไหลผ่านเบา ๆ ราวกับปลอบโยนต้นไผ่ไว้ ในที่สุด ลำธารก็เอ่อล้นไปทั่วท้องทุ่งแห้งแล้ง เมื่อน้ำเต็ม ความสมบูรณ์ก็เกิดขึ้น วันเวลาผ่านไป เจ้าเมืองก็มาหว่านเมล็ดพันธุ์พืช
หลายเดือนต่อมา ต้นกล้าเริ่มชูยอดและเจริญเติบโตขึ้นเรื่อย ๆ จนถึงฤดูเก็บเกี่ยว
เจ้าเมืองมองดูต้นไผ่ด้วยความภูมิใจ “ต้นไผ่น้อยที่รักของข้า เจ้าเคยเต้นระบำให้ข้าดูและสร้างความสุขให้กับข้าเพียงคนเดียว บัดนี้เจ้าได้กลายมาเป็นผู้ที่นำความมั่งคั่งสมบูรณ์สู่ท้องทุ่งแห้งแล้ง เป็นผู้ที่สร้างความสุขให้กับหลายชีวิตในทุ่งกว้าง ความเสียสละอย่างจริงใจของเจ้านั้น บันดาลให้เกิดชีวิตใหม่ที่สดใสในเมืองของข้า ข้าขอขอบคุณเจ้ามากที่รักของข้า”
The Bamboo Tree (นิทานต้นไผ่ ฉบับภาษาอังกฤษ)
Once upon a time, there lived a governor of the city of Hantra. This governor has a deep love for bamboo plants, and he enjoys walking around the tree, reading under the tree, speaking to the tree, and taking a stroll in the beautiful garden near where the bamboo tree stands.
Many years passed, and the bamboo plant that is loved and cared for by its owner grows gracefully and is loved by all the living creatures in the garden. The bamboo plant truly loves the governor and tries to dance for him every day. Whenever the wind blows, the bamboo branches sway back and forth. She will raise her head up high and bow down low and always tries to give the most beautiful performance to make the governor happy.
One day, the governor approaches the bamboo tree with a grim expression. He ponders deeply before asking the plant,
“My little bamboo tree,” greets the governor.
The bamboo tree bows in a respectful dance.
“I have a matter to ask for your help. Please help me on this one important task,” pleads the governor.
“Please give me order, my Lord,” answers the bamboo tree humbly. “If I can do it, I can do anything for you. Please use me as you intended.”
“My dear bamboo tree, today I have a very important need to cut you down to be used in one of my crucial projects.”
“Cut me?!, the bamboo plant trembles with fear.
“If you cut me down, how will I dance for you?” cries the bamboo tree.
“My dear bamboo tree, if I don’t cut you down, I won’t be able to use you,” the governor embraces the bamboo tree with pity.
At that moment, the bamboo tree’s heart was filled with despair.
“If that is so, then you can do as you please.”
The bamboo tree holds her breath while speaking to cover her fear. The governor cuts the bamboo tree down. She lies trembling at the governor’s feet. At this time, only the branches and leaves can offer protection from this season’s bitter cold.
The governor stoops down and whispers, “May I also have your leaves too?”. His voice was full of sorrow.
The icy-cold cuts through to the bamboo tree’s heart, but that’s not enough. The governor continues,
“And may I also split your body into two halves and cut your body down the middle? I need to take your heart out.”
This time, the bamboo tree can no longer bear it. He wails at the top of his lungs, “Oh, governor. Why must you do this to me (sobs, sobs)?”
“My dear bamboo tree, if I don’t cut you down, I won’t be able to use you.”
“If that is so, then you can do as you please,” says the bamboo in resignation.
Hence, that was the last day that the bamboo and the governor spent together.
The bamboo tree was split into two halves and carried to a stream through which the springs flowed. The governor placed her with one end in the springs and the other end in the barren field, far away from her original garden. Then, the stream begins to sing to welcome the bamboo tree as it flows through the joints at the heart of the bamboo parts. The stream flows gently as if comforting the bamboo tree. Eventually, the stream overflows the barren field, and an abundance occurs. Several days passed, and the governor sowed some seeds.
Many months go by, and seedlings begin to sprout and grow gradually until harvest season.
The governor looks at the bamboo tree with pride, “My dear bamboo tree, you used to dance for me and only made me happy. Now, you have become the one who brings abundance and wealth to this barren land. You create happiness for many lives in these vast fields. Your sincere sacrifice has inspired a bright new life in my town. I thank you so dearly, my beloved.”
นิทานก่อนนอน สำหรับเด็กเรื่องอื่น ๆ
