นิทานก่อนนอนเรื่องเกล็ดหิมะ เป็นนิทานอีสปที่สอนให้เด็กๆ รู้ว่า สิ่งเล็กๆ ก็อาจมีความหมายยิ่งใหญ่ได้ เหมือนกับเกล็ดหิมะที่ดูเหมือนไม่มีน้ำหนัก แต่พอสะสมกันมากๆ ก็ทำให้เกิดหิมะตกหนักได้ นิทานเรื่องนี้สอนให้ลูกรู้จักคุณค่าของสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ได้เป็นอย่างดี
ในที่สุด ฤดูที่เต็มไปด้วยความขาวบริสุทธิ์ก็มาถึง ฤดูที่สัตว์หลายชนิดรอคอย มันเป็นช่วงเวลาต้นฤดูหนาวที่แสนหนาวเหน็บ สีขาวโพรนของเจ้าหิมะใช้ความขยันของมันให้เป็นประโยชน์ เจ้าหิมะทั้งหลายต่างร่วมมือกันโปรยตัวเองให้อยู่เหนือยอดเขาอย่างไม่ขาดสาย อยู่มาวันหนึ่ง เจ้าหนูแสนชาญฉลาดตัวเล็ก ๆ ตัวหนึ่งแอบคืบคลานออกมาจากในโพรงมุ่งสู่ลานโล่ง หลังจากที่มันฝันและฝังตัวนอนอยู่ทั้งวัน
เจ้าหนูพยายามกวาดสายตามองไปโดยรอบ และบิดหนวดม้วนแล้วม้วนอีกอยู่ด้วยท่าทางยังไม่ตื่นดี มันกำลังคิดจะกลับไปนอนต่ออยู่แล้วเชียว แต่ก็ต้องชะงัก งึก งัก งึก งัก แล้วก็หยุดคลานไปเสียอย่างนั้น เมื่อได้ยินเสียงเล็กจิ๋วร้องทักทายมาจากที่ใดที่หนึ่ง เจ้าหนูแอบคิดเงียบ ๆ ว่า ยังจะมีเสียงใดเล็กเท่าเสียงนี้ไหมนะ คิดแล้วเจ้าหนูก็ต้องทำตาเบิกโพลง โต โต๊ โต จะไม่ให้ตกใจได้อย่างไร ในเมื่อเจ้าหนูไม่เชื่อว่า นกในท่ามกลางโลกที่ปกคลุมด้วยสีขาวของฤดูหนาว จะเปิดปากพูดได้เช่นนี้
หวัดดี หนูน้อย นอนไม่หลับหรือยังไง
เจ้าหนูยังขยี้ตาอีกที และอีกหลายที ไม่น่าเชื่อ ในดินแดนต้องคำสาปแห่งนี้ สัตว์ทุกตัวต่างรู้ดีว่า ในช่วงฤดูหนาว นกน้อยซึ่งเป็นสัตว์ที่ต้องคำสาปจะพูดไม่ได้ แต่ทำไมเจ้านกน้อยเนื้อตัวสั่นระริกด้วยความหนาว เกาะกิ่งเปลือยของต้นไม้ต้นหนึ่งอยู่เหนือหัวของมันตัวนี้ พูดได้ล่ะ!
“หวัดดี นกน้อย” เจ้าหนูข่มความตกใจและตอบรับการทักทาย มองในอีกมุม ก็น่าดีใจยิ่งนักที่มีเพื่อนคุยในวันที่อากาศหนาวเหน็บเช่นนี้ เพราะดินแดนแห่งนี้ …..นอกจากหนูกับนก ก็แทบจะไม่มีเสียงของสัตว์ตัวใด นับแต่ต้องคำสาป ……นานแล้วเหลือเกิน
“ฉันเพียงแต่ออกมาสูดอากาศนิดหน่อยเท่านั้น เดี๋ยวก็จะกลับไปนอนต่อ ตั้งใจไว้แล้วว่า จะนอนให้ตลอดฤดูหนาวนี่เลย” เจ้าหนูพูด “เฮ้อ มันช่างเป็นความรู้สึกที่ดีเสียนี่กระไร การที่มีเพื่อนแม้จะเป็นเพียงชั่วเวลาสั้น ๆ ก็ตาม แต่การได้พูดคุยโต้ตอบไปมาแบบนี้ ยิ่งกว่าฝันที่เป็นจริงเสียอีก” เจ้าหนูคิดในใจ ดังนั้นทั้งสองจึงตัดสินใจซุกตัวอย่างอบอุ่นอยู่ด้วยกันใต้กิ่งล่างของต้นสน และต่างช่วยกันเฝ้าจับตามองหิมะขาวที่มุ่งมั่นทำงานอย่างหนักด้วยการตกลงมาอย่างไม่ขาดสาย เจ้าหนูและนกน้อยร้องเพลงร่วมกันอย่างมีความสุขสลับกับพูดคุยกันในเรื่องที่ไม่ค่อยมีสาระเท่าไหร่นัก
(ร้องเพลง)
“แปลกใจ เจ้านกพูดได้อย่างไร” “มิต้องแปลกใจ ทีหนูยังพูดได้ ฉันยังไม่แปลกใจ” “ฮ่าๆ ไม่ธรรมดา พูดได้ แถมร้องเพลงได้ และยังเต้นได้อีก” “จะพูดทำไมให้เสียเวลา เรามาร้องเพลงกันเถอะ เอ่า!” จิ้ดๆๆๆ จิ้บๆๆๆ จิ้ด จิด จิ้ด จิดๆ จิ้บๆๆๆๆ ลั้นลันลาลั้นลันลาลา จึ่ดจึ้ด
ผ่านไปหลายชั่วโมง เสียงหนึ่งก็เอ่ยถามขึ้นว่า “เธอคิดว่าเกล็ดหิมะนี่มันจะมีน้ำหนักสักเท่าไรกันนะ” จู่ๆ เจ้าหนูก็เอ่ยถามนอกน้อยขึ้นมา “เกล็ดหิมะมันจะมีน้ำหนักอะไร” นกน้อยตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก “เกล็ดหิมะมันไม่ได้มีความสำคัญอะไรเลย แล้วมันก็ไม่ได้มีน้ำหนักอะไรด้วย เจ้าหนู เธอคิดว่า เธอจะไปชั่งน้ำหนักเกล็ดหิมะได้ยังไงกัน” (หัวเราะ)
เจ้าหนูยักไหล่ แล้วพูดขัดขึ้นว่า “หื้มม ฉันไม่เห็นด้วยหรอก เพราะจริง ๆ แล้วฉันสามารถบอกเธอได้เลยว่า เมื่อฤดูหนาวที่แล้ว ตอนนั้นฉันตื่นจากฝันกลางฤดูหนาวแล้วก็ออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์อย่างเดียวกันนี้แหละ คงเพราะฉันไม่มีเพื่อนคุย ไม่มีอะไรทำ ฉันก็เลยนั่งนับเกล็ดหิมะเล่น วันแล้ววันเล่า 1 2 3 4 5 6 7 ไปเรื่อย ๆ จำไม่ได้เลยว่านับต่อไปจนถึงเมื่อไหร่ แต่เชื่อมั้ย ฉันเฝ้าจับตามองเวลาที่เจ้าหิมะมันค่อย ๆ หล่นลงเกาะบนกิ่งไม้ จากนั้นมันก็ค่อย ๆ ปกคลุมใบสนด้วยผ้าห่มสีขาวของมันอย่างอ่อนโยนแต่แนบแน่น ถึงตอนนั้นฉันรู้สึกตัวได้ว่า ฉันนับได้กว่าหนึ่งพันล้านเกล็ดเชียวนะ” คราวนี้ถึงคราวเจ้านกที่ต้องทำตาเบิกโพลง โต โต๊ โต บ้าง “ขนาดนั้นเชียว”
“ก็ใช่น่ะสิ และหลังจากนั้น พอหิมะเกล็ดต่อมาร่วงลงเกาะกิ่งสน ปรากฎว่า กิ่งสนโน้มลงไปติดเดินเลย แล้วหิมะที่เกาะอยู่เต็มเกิ่งก็ร่วงพรูลงทั้งหมด” เจ้าหนูเสริมด้วยท่าทีชวนให้เชื่อ “เพราะฉะนั้น นกน้อยเธอคงเข้าใจแล้วสินะว่า แม้แต่หิมะเกล็ดเดียวก็ยังมีน้ำหนักมากพอที่จะทำให้กิ่งสนโน้มลงและทำให้หิมะที่เกาะอยู่ร่วงลงบนดินทั้งหมดได้” นกน้อยพยักหน้าตามช้า ๆ แต่ดวงตายังเบิกโพลง ขนาดเท่าเดิมอยู่ “เพราะฉะนั้น ฉันเลยแน่ใจเสียยิ่งกว่าแน่ใจอีก ว่าแม้เกล็ดหิมะก็มีน้ำหนักและสามารถสร้างความแตกต่างให้เกิดขึ้นได้แน่นอน”
นกน้อย ซึ่งเป็นเพียงแค่นกตัวเล็ก ๆ ตัวหนึ่ง ก้มหน้าลง พูดกับตัวเองพึมพัม แล้วก้มลงมองตัวเอง เจ้าหนูมองดูเพื่อนของตนแล้วยิ้มอย่างเข้าใจ “เจ้านกน้อยเอ๋ย ฉันกำลังจะบอกเธอว่า อย่าคิดว่าตัวเองเล็กแล้วไม่สำคัญเลยหนา เธอยิ่งใหญ่ในใจฉันนะ แค่ได้ยินเสียงเล็ก ๆ ของเธอทักทาย ดินแดนต้องคำสาปแห่งนี้สำหรับฉันก็กลับอบอุ่นคุ้นตาขึ้นมาเลย เพราะเธอนะ เจ้านกน้อยตัวเล็ก” แต่ดูเหมือนนกน้อยจะไม่ได้ยินเสียงในใจของเจ้าหนู แต่เธอก็กำลังคุยกับตัวเองไม่หยุดว่า “ฉันเคยคิดอยู่ตลอดเวลาว่าฉันช่างไม่มีอิทธิพลใดสำหรับโลกใบใหญ่ใบนี้เลย” นกน้อยใช้ความคิดวนอยู่กับประโยคจากปากของเจ้าหนูอยู่หลายรอบ “แม้เกล็ดหิมะก็มีน้ำหนักและสามารถสร้างความแตกต่างให้เกิดขึ้นได้แน่นอน”
เวลาผ่านไปพร้อม ๆ กับนกน้อยที่นึกถึงเรื่องเล่าของเจ้าหนูเพื่อนรักอยู่หลายชั่วโมง “มันอาจเป็นความจริงก็ได้ที่ว่า เพียงเสียงเล็กๆ เสียงเดียวก็สามารถสร้างความเปลี่ยนแปลงให้เกิดขึ้นกับโลกได้” นกน้อยครุ่นคิดอยู่ในใจ “ไม่ใช่เรื่องน้ำหนักของเกล็ดหิมะหรอก แต่เป็นน้ำหนักของน้ำใจเธอต่างหากล่ะ เจ้าหนูเพื่อนรัก”
How much does a snowflake weigh? (นิทานเกล็ดหิมะ ฉบับภาษาอังกฤษ)
Finally, the season of pure, white snow has arrived. The time of the year that many animals look forward to is the beginning of the icy-cold winter. The balls of snow use their porcelain whiteness and harmoniously sprinkle themselves atop the peak of a mountain endlessly. One day, a shrew little mouse inches slowly out of a burrow where he had spent all day dreaming and sleeping into a wide, snowy plain.
The mouse scans his eyes to take in his surroundings whilst twisting and turning his whiskers sleepily, thinking about getting back into bed. But he comes to a halt, halt, halt when he hears a high-pitched voice saying hello from somewhere. The little mouse wonders quietly if there can be a sound as small as this one. While he thinks, his eyes bulge wide, wide, wide, for how could he not be surprised? He just can’t believe that in a world that is covered in winter whiteness, a bird can open its mouth to speak!
“Hello, little one. Can’t sleep?”
The mouse rubs his eyes over and over. Unbelievable. Every animal knows full well that in this cursed land, birds, which are cursed creatures, can’t talk in the winter. But how is this trembling little bird, perched on a bare tree branch speaking?!
“Hi, little bird,” the mouse suppresses his shock and responds to the bird’s greetings. On the one hand, it’s kind of nice to have a friendly chat on this bitterly cold day because, in this kingdom, hardly any animal sounds can be heard apart from the birds and mice since the day it was cursed a long, long time ago.
“I just came out for a breath of fresh air, and then I will go back to sleep. I intend to sleep this entire winter,” says the mouse. “(Sighs) It’s such a great feeling to have a friend, even if it’s just for a little while. Being able to talk back and forth is even better than a dream come true,” the mouse thinks to himself. So, the animals decided to huddle warmly underneath the lower branches of the pine tree together while watching the snowballs fall endlessly. The bird and the mouse sing happily together or switch to talking about nonsensical topics.
(Singing) “Surprise, surprise, how does a bird talk?” “Don’t be surprised you can talk, and I’m not even surprised.” “Haha, how rare. You can talk, sing, and even dance.” “Why would you talk? It’s a waste of time. Let’s sing. Go!” Tweet, tweet, tweet, tweedle, deedle, dee, lalalalalalala, tweet, tweet.
Many hours go by then the voice pipes up, “How much do you think a snowflake weighs? The mouse asks the bird suddenly. “What weight can a snowflake have? the bird answers carelessly. “A snowflake is unimportant and doesn’t have any weight. Little bird, how do you suppose we can even weigh a snowflake?” (chuckles)
The mouse shrugs and interrupts the bird, “Hmm… I disagree with you because last winter, I also came out to breathe fresh air like today, but I had nothing to do because I didn’t have anyone to talk to. So, I kept counting snowflakes day by day… 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7. I don’t even remember how much I counted, but can you believe it? I watched the snow slowly landing on the branches until it gently but snugly covered the pine tree with its blanket. At that moment, I could feel I had already counted more than a billion snowflakes.” It was the bird’s turn to bulge its eyes wide, wide, wide. “Seriously?”
“Yes! And after the flakes landed on the pine branches, the branches slumped down and touched the ground, then the snow that had been clinging on suddenly all fell like an avalanche”, the mouse adds with a convincing demeanor. “Hence, you must now understand, little bird, that even a tiny snowflake can have enough weight to bend a pine branch and causes the snow to come tumbling down.” The bird nods slowly, but her eyes are still as wide as they were earlier. “So, I’m surer than sure that even small snowflakes have weight and can certainly make a difference.”
The bird, which is just a tiny, little creature, looks down and mutters to herself, then examines her body. The mouse looks at his friend and smiles understandingly, “Little bird, I’m trying to tell you that you aren’t small and unimportant. You’re marvelous to me. Just by hearing your little voice say hello, this cursed land has been brought back to life for me. It’s because of you, you little bird.” But, it appears that the little bird did not hear the voice inside the mouse’s heart. She keeps thinking to herself, “I used to always think that I did not have any influence in this big, wide world. The little bird repeats the sentence that the mouse uttered in her mind over and over, “Even a snowflake has weight and can certainly make a difference.”
Time flew by as the little bird thought about her dear friend’s story for hours. “It could be true that a tiny, little voice can make a difference in the world,” the bird ponders. “But actually, it’s not about the weight of the snowflakes but the weight of the kindness in your heart, my dear little mouse.”
นิทานก่อนนอน สำหรับเด็กเรื่องอื่น ๆ
