เด็กสาวหนูน้อยหมวกแดง ที่ต้องนำขนมเค้กไปให้คุณยายในป่าลึก แต่ระหว่างทางก็เจอหมาป่าเจ้าเล่ห์ที่มาหลอกล่อหนูน้อยหมวกแดง มาดูกันว่าหนูน้อยหมวกแดงจะหลงกลของหมาป่าชั่วร้ายตัวนี้หรือไม่
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีเด็กผู้หญิงน่ารักคนหนึ่ง เธอเป็นที่รักของใครต่อใครมากมาย ครั้งหนึ่งคุณยายของเธอบรรจงเย็บหมวกกำมะหยี่สีแดงสดให้กับเด็กน้อยน่ารักคนนั้นเพื่อเป็นของขวัญ เธอรักหมวกในั้นมากจนแทบไม่เคยถอดมันออกเลย ไม่ว่าจะไปไหน หรือทำอะไร เธอก็จะใส่หมวกกำมะหยี่สีแดงใบนั้นติดตัวเสมอ ภาพเด็กผู้หญิงตัวเล็กน่ารักสวมหมวกกำมะหยี่สีแดงกลายเป็นภาพชินตา จนใครต่อใครต่างเรียกเด็กผู้หญิงคนนี้ว่า หนูน้อยหมวกแดง
♫ ฉันน่ะเป็นเด็กแก้มสีแดงๆ สีที่ชอบที่สุดก็คือสีแดง หมวกใบเก่งก็เป็นสีแดง ใครๆก็เรียกหนูน้อยหมวกแดง ♫
ในเช้าวันหนึ่งซึ่งอากาศสดใส ที่บ้านของหนูน้อยหมวกแดง
“หนูน้อยหมวกแดงๆ อยู่ไหนลูก”
“อยู่นี่ค่ะแม่ หนูอยู่หลังบ้าน”
“อ้าว ไปทำอะไรตรงนั้นล่ะลูก แม่หาซะตั้งนาน”
“หนูกำลังรดน้ำดอกไม้ค่ะ หนูอยากให้มันออกดอกเร็วๆ จะได้เอาฝากคุณยาย”
“อีกไม่นานมันก็ออกดอกแล้วลูก รดน้ำมากไปเดี๋ยวมันจะตายนะคะ”
“อีกกี่วันล่ะคะแม่ หนูอยากเอาไปฝากคุณยายเร็วๆ คุณยายจะได้หายป่วยไวๆไงคะ”
“อีกสักสองสามวันนะลูก แต่วันนี้แม่จะให้หนูเอาอย่างอื่นไปฝากคุณยายก่อน”
“เอาอะไรไปฝากเหรอคะ”
“มานี่สิจ๊ะ นี่ไงขนมเค้ก แล้วก็มีไวน์อีกขวดหนึ่ง บอกคุณยายด้วยว่าแม่คิดถึงนะ ที่สำคัญหนูจำได้มั้ยเวลาหนูไปหาคุณยายต้องทำยังไง”
“จำได้ค่ะ เดินระวังหกล้ม แล้วก็อย่าเถลไถล”
“เก่งมาก รีบไปรีบมานะจ๊ะ”
แม่พูดพร้อมกับยืนตะกร้าใส่ของให้กับหนูน้อยหมวกแดงและขัยบหมวกสีแดงสดให้กระชับ ก่อนจะเดินไปส่งหนูน้อยหมวกแดงที่หน้าบ้าน แดดยามสายส่องกระทบหมวกกำมะหยี่สีแดงใบนั้นสว่างตัดกับสีเขียวของป่าจนลับตาไป
♫ ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ลา ♫
บ้าคุณยายนั้นอยู่ลึกเข้าไปในป่า ใช้เวลาเดินไม่เกินไม่เกินครึ่งชั่วโมงก็ถึง แต่ท่ามกลางสีเขียวของป่า ในพุ่มไม้ใกล้ๆ นั้น กลับปรากฎสายตาคู่หนึ่งกำลังมองมาที่หนูน้อยหมวกแดง
♫ ติว ติว ติว ติว ติว ติว ฉันเป็นหมาป่าที่ชอบไล่ล่า ชอบกินเด็กที่แก้มสีแดง อยู่กลางป่าที่แดดร้อนแรง หิวจนตาลายต้องหาของกิน ♫
ใช่แล้ว มันเป็นสายตาของเจ้าหมาป่าที่แสนจะดุร้าย มันสะกดรอยตามเสียงเพลงของหนูน้อยหมวกแดงและแอบซุ่มมองมาสักพักใหญ่แล้ว ในที่สุดมันก็ตัดสินใจเดินออกมาจากหลังพุ่มไม้ ตรงเข้าไปหาหนูน้อยหมวกแดงอย่างใจเย็น
“สวัสดีจ้ะหนูน้อยหมวกแดง”
ด้วยความที่เป็นเด็กหนูน้อยหมวกแดงจึงไม่รู้ว่าหมาป่านั่นน่ะเป็นสัตว์ที่ดุร้าย ก็เลยไม่ตกใจกลัว เลยตอบกลับไปอย่างเรียบร้อยว่า
“สวัสดีค่ะคุณหมาป่า เช้านี้อากาศสดใสจังนะคะ”
“นั่นสิ อากาศดีน้า แล้วนี่หนูจะไปไหนแต่้าล่ะจ๊ะเนี่ย”
“กำลังจะไปบ้านคุณยายค่ะ”
“แล้วนั่นถืออะไรมาจ๊ะที่เอาผ้าคลุมไว้นั่นน่ะ”
“อ๋อ ขนมเค้กค่า แล้วก็ไวน์อีกขวดหนึ่ง จะเอาไปฝากคุณยายค่ะ คุณยายไม่สบายจะได้หายไวๆ”
“แหม่ ช่างเป็นหลานที่น่ารักจริงๆ เลย แล้วบ้านคุณยายอยู่ไหนละจ๊ะเนี่ย”
“บ้านคุณยายอยูใกล้ต้นโอ๊คใหญ่ค่ะ เดินลึกเข้าไปในป่าอีกสักพักก็ถึงค่ะ”
ด้วยความเจ้าเล่ห์และดุร้าย หมาป่านึกในใจว่า
เจ้าเด็กน้อยนี่ท่าทางจะเนื้อนุ่มอร่อย น่ากินกว่ายายแก่หนังเหี่ยวนั่นแน่ๆ แต่ก็เอาเถอะ ไหนๆแล้วเราก็จะหลอกจับกินซะทั้งคู่เลย จ้องใช้เล่เหลี่ยมกันหน่อยล่ะ
ว่าแล้วเจ้าหมาป่าก็เริ่มออกลาย เพื่อจะได้จับทั้งหนูน้อยหมวกแดงและคุณยายกินซะทั้งคู่เลย
“งั้นนี่ฉันเดินไปเป็นเพื่อนนะ เผื่อจะมีสัตว์ร้ายโผล่ออกมาฉันจะได้ช่วยเธอ”
“สัตว์ร้ายเป็นยังไงคะ”
“สัตว์ร้ายก็คือสัตว์ที่สามารถทำร้ายเราได้ยังไงล่ะจ๊ะ นี่เธอไม่รู้จักสัตว์ร้ายเหรอจ๊ะเนี่ย”
“สัตว์ที่สามารถทำร้ายเหรอ ทำร้ายยังไงคะ”
“ทำร้ายก็อย่างเช่น กัด ข่วน หรือกินเธอยังไงล่ะ”
“โอ้ มีสัตว์อย่างนี้จริงๆเหรอคะ สัตว์ที่จะกินเราได้ มีสัตว์อะไรบ้างคะ”
“แหม ก็อย่างเช่น หมาป่า เอ้ย ไม่ใช่สิ หมาป่าใจดีจะตาย ต้องพวกเสือ หมี อะไรพวกนั้นน่ะ แต่ช่างมันเถอะ เดี๋ยวฉันจะคอยปกป้องเธอเอง ไม่ต้องกลัวหรอก เราเดินต่อกันเถอะ”
“ได้ค่ะ อ่ะ คุณหมาป่า มาร้องเพลงกับหนูมั้ยคะ”
♫ ฉันน่ะเป็นเด็กแก้มสีแดงๆ สีที่ชอบที่สุดก็คือสีแดง หมวกใบเก่งก็เป็นสีแดง ใครๆก็เรียกหนูน้อยหมวกแดง ♫
เดินไปร้องเพลงกระท่อนกระท่อนไปสักพัก เจ้าหมาป่าก็เริ่มใช้อุบายกับหนูน้อยหมวกแดงทันที
“หนูน้อยหมวกแดง ลองฟังเสียงนกร้องสิ นกร้องเพลงเพราะจังเลยเนอะ”
“ค่า จริงด้วยค่ะ นกร้องเพลงเพราะจริงๆด้วย ดูนั่นสิ ดอกไม้เต็มไปหมดเลย”
“โอ๊ย เต็มทุ่งเลย มีตั้งหลายสีแน่ะ”
“ฉันว่านะหนูน้อยหมวกแดงไม่เห็นต้องรีบเลย หยุดแวะชมนกชมไม้ซะบ้าง ค่อยๆเดินไปไม่ต้องรีบ เดินไปเหมือนเดินไปโรงเรียนเพื่อจะชมธรรมชาติ สูดลมหายใจลึกๆ ไหนๆก็ได้เข้ามาในป่าสวยๆทั้งที”
เหมือนจะได้ผล หนูน้อยหมวกแดงตาลุกวาว หันมองรอบตัวอย่างตื่นเต้นและเป็นสุข จนนึกขึ้นว่า
ดอกไม้สวยเยอะแยะเลย ถ้าเราเก็บไปฝากคุณยาย คุณยายต้องดีใจแน่ๆ เราไปเก็บดอกไม้ฝากคุณยายก่อนดีกว่า
แล้วหนูน้อยหมวกแดงก็วิ่งเข้าไปในดงดอกไม้นานาพันธ์ุเพื่อเก็บดอกไม้ แต่ทุกครั้งที่เก็บไปได้ดอกหนึ่ง หนูน้อยหมวกแดงก็จะเห็นดอกที่สวยกว่าอยู่ห่างออกไป เธอก็จะตามไปเก็บแล้วก็พบดอกที่สวยกว่าอยู่ห่างออกไปอีก จนเธออยู่ห่างจากเส้นทางไปบ้านคุณยายทีละน้อยๆ โดยไม่รู้ตัว
เจ้าหมาป่าเห็นดังนั้นก็ทิ้งหนูน้อยหมวกแดงไว้กลางดงดอกไม้ มันรีบวิ่งตรงไปที่บ้านคุณยายทันที ผ่านรั่วต้นเฮเซลมาถึงต้นโอ๊คใหญ่ เจ้าหมาป่าที่ดุร้ายก็หยุดยืนอยูที่หน้าประตูบ้านคุณยาย
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“นั่นใครน่ะ”
“หนูน้อยหมวกแดงค่ะคุณยาย หนูเอาขนมเค้กกับไลวน์มาฝากคุณยายค่ะ คุณยายเปิดประตูหน่อยสิคะ”
“หนูเอื้อมมาปลดกลอนที่ประตูก็เข้ามาได้แล้วจ้ะ ยายไม่ค่อยสบาย ลุกไม่ไหว”
เจ้าหมาป่าใจร้ายเอื้อมมือมาปลดกลอนประตู มันเดินเข้าไปในบ้านคุณยายอย่างใจเย็น ก่อนที่จะหยุดที่เตียงคุณยาย แล้วมันก็กินคุณยายเข้าไป
♫ ฉันเป็นคุณยายที่หูไม่ดี สายตาก็ยาวต้องมองไกลๆ ถูกหมาป่าใจร้ายกินไป ต้องไปอยู่ในท้องที่เหม็นที่สุด แหวะ ♫
จากนั้นเจ้าหมาป่าก็เอาชุดนอนของคุณยายมาใส่ เอาหมวกของคุณยายมาสวม มันปิดม่านหน้าต่างลงแล้วซุกตัวลงบนผ้าห่มบนตียงของคุณยาย นอนรอหนูน้อยหมวกแดงอย่างสบายอารมณ์
หลังจากที่หนูน้อยหมวกแดงเก็บดอกไม้จนเต็มมือก็นึกถึงคุณยายขึ้นมา เธอไม่อยากจะเสียเวลานานเกินไปจึรีบออกเดินทางไปที่บ้านคุณยายทันที แต่เมื่อมาถึงหนูน้อยหมวกแดงก็ต้องแปลกใจที่ประตูบ้านเปิดอยู่ เธอคิดในใจว่า
สงสัยคุณยายจะไม่มีแรงปิดประตู น่าสงสารจังเลย
แต่เพียงก้าวขาเข้าไปในบ้านหนูน้อยหมวกแดงก็รู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกไป มีอะไรไม่ปกติ
ทำไมวันนี้บ้านคุณยายน่ากลัวจังเลย เธอเลยตะโกนออกไป
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ” เงียบ ไม่มีเสียงตอบใดๆ หนูน้อยหมวกแดงค่อยๆเดินไปเปิดม่านหน้าต่าง พอแสงสว่างสาดเข้ามาก็เห็นคุณยายนอนอยู่บนเตียง โดยมีหมวกคลุมหน้าอยู่ หนูน้อยรู้สึกว่าคุณยายดูแปลกไป
“คุณยายคะ ทำไมหูคุณยายใหญ่จังเลยคะ”
“จะได้ฟังเสียงหนูพูดชัด ยังไงล่ะจ๊ะ”
“อืม แล้วทำไมตาคุณยายโตจังเลยคะ”
“จะได้เอาไว้มองหนูชัดไงล่ะ”
“แล้วทำไมมือคุณยายใหญ่อย่างนั้นล่ะค่ะ”
“จะได้จับหนูได้ถนัดๆไงจ๊ะ”
“เอ๊ะ แล้วทำไมปากคุณยายใหญ่จังเลยคะ”
“จะได้เอาไว้กินหนูเต็มๆคำยังไงล่ะ”
เมื่อพูดจบเจ้าหมาป่าก็กระโดขึ้นจากเตียงของคุณยาย แล้วก็ลงมือกินหนูน้อยหมวกแดงอีกคนหนึ่งจนอิ่มหมีพลีมัน
ด้วยความอิ่ม มันจึงเอนตัวลงนอนบนเตียงคุณยายอีกครั้ง และหลับสนิทในไม่ช้า พร้อมกับส่งเสียงดังสนั่นบ้าง
เวลาผ่านไปพักใหญ่ที่ใกล้ๆรั้วต้นเฮเซล ก็ปรากำร่างของนายพรานคนหนึ่งเดินร้องเพลงมาอย่างสบายใจ
♫ อ่ะฉันนั้นเป็นนายพรานที่เก่งที่สุด ชอบดูแลคนปกป้องคุ้มภัย ได้ยินเสียงร้องให้ช่วยเมื่อไร รีบวิ่งเร็วไปช่วยเหลือทุกอย่าง ♫
“เอ๊ะ แปลก วันนี้ทำไมคุณยายนอนกลับแต่วัน แถมยังกรนสนั่น ท่าทางจะไม่สบายนะเนี่ย แวะเข้าไปเยี่ยมซะหน่อยดีกว่า”
ภาพที่เห็นทำเอานายพรานถึงกับตกใจ เพราะแทนที่จะเป็นคุณยาย กลับกลายเป็นเจ้าหมาป่าตัวร้าย มันนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง นานพรานค่อยๆเล็งปืนไปที่เจ้าหมาป่า แต่ก่อนที่นิ้วจะลั่นไก นายพรานก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า
“เอ หรือว่าเจ้าหมาป่ามันกินคุณยายเข้าไปนะ มันก็เลยมานอนอิ่มอยู่ตรงนี้ ถ้าอย่างนั้น เราน่าจะพอมีทางช่วยคุณยายได้นี่นา”
คิดได้ดังนั้น นายพรานก็ลดปืนลง และหยิบกรรไกรคมกริบออกมาจากย่าม ค่อยๆตัดหนังเจ้าหมาป่าให้เปิดออก ตัดออกไปได้ไม่เท่าไร นายพรานก็สังเกตเห็อะไรบางอย่าง
“นี่เราเห็นอะไรแดงๆนั่นน่ะ เอ๊ะ นี่มันหมวกนี่นา โอ๊ะ หมวกกำมะหยี่สีแดง เอ้านี่มันหมวกของ..”
ก่อนที่นายพรานจะทันได้พูดอะไรออกไปอีก หนูน้อยหมวกแดงก็กระโดออกมาจากท้องของหมาป่า
“โอ้ น่ากลัวจังในท้องหมาป่ามืดจังเลย มองอะไรไม่เห็นเลย ฮือๆๆๆ”
“โธ่ หนูน้อยหมวกแดง อย่าเพิ่งร้องไห้ไปเลยนะ เธอรีบออกไปรอนอกบ้านก่อนไป ขืนเอะอะเดี๋ยวหมาป่ามันจะตื่นขึ้นมาซะก่อน”
(เสียงไอ)
“คุณยาย”
“อ้าว คุณยายก็อยู่ด้วยเหรอเนี่ย”
นายพรานและหนูน้อยหมวกแดงช่วยกันประคองคุณยายออกมาจากท้องของหมาป่าอย่างทุลักทุเล และเงียบเสียงที่สุดเพื่อไม่ให้หมาป่าตื่น
“ทุกคนรออยู่ตรงยร้ก่อนนะ เดี๋ยวฉันกลับมา”
“นายพรานจะไปไหนคะ ถ้าหมาป่าตื่นมาจะทำยังไงอ่ะ”
“เดี๋ยวฉันจะทำให้เจ้าหมาป่าไม่สามาถทำอันตรายใครได้อีก รอปปนึงนะ ไม่ต้องกลัว”
นายพรานหายออกไปได้ไม่นาน ก็กลับมาพร้อมกับหินก้อนใหญ่ หลังจากนั้นนายพรานก็ค่อยๆเอาหินนั้นใส่ลงไปในห้องท้องของเจ้าหมาป่า แล้วก็เย็บหนังหมาป่ากลับคืนดังเดิม ในขณะที่นายพรานกำลังเย็บหนังหมาป่าจนเกือบจะเสร็จอยู่แล้ว
ฮัดชิ่ว
“ขอโทษทีนะ ยายยังไม่ค่อยสบาย กลั้นไม่อยู่จริงๆ”
“อ๊าย หมาป่าตื่นแล้ว”
ทั้งนายพราน คุณยาย และหนูน้อยหมวกแดง ถอยกรูจนติดประตู นายพรานควานหาอาวุธใกล้มือแต่ก็หาไม่เจอ มีแต่เข็มกับด้ายที่ติดมีอยู่
“นี่นายพรานหน้าโง่ ยังคิดที่จะจับฆ่าอยู่อีกเหรอเนี่ย คิดเหรอว่าข้าจะยอมให้จับง่ายๆ แต่เอ๊ะ นั่นมันหนูน้อยหมวกแดงกับคุณยายนี่นา ก็ข้ากินเข้าไปแล้วนี่ ออกมาเดินเพ่นพ่านอยู่ได้ยังไง แต่เอาเถอะ คราวนี้จะกินทั้งหมดสามคนเลยละกัน”
นายพรานผลักประตูออกไปให้หนูน้อยหมวกแดงและคุณยายหนีไปก่อน ส่วนเขายืนขวางประตูอยู่อย่างกล้าหาญ แม้จะมีเพียงเข็มกับด้ายอยู่ในมือก็ตาม
“ฮะฮะฮ่าฮ่าฮ่า กำลังจะเป็นอาหารว่างของข้าอยู่แล้ว ยังจะมาอวดเก่งอยู่ได้ เตรียมตัวให้ข้ากินได้แล้ว” พูดจบเจ้าหมาป่าก็พุ่งกระโจนออกจากเตียงคุณยาย หมายจะเข้าขย้ำนายพรานที่ประตู แต่ด้วยน้ำหนักหินก้อนใหญ่ในห้อง ทำให้เจ้าหมาป่าล้มกลิ้งลงบนพื้นและโดนหินก้แอนนั้นทับจนขาดใจตาย
“ขอบใจมากเลยนะนายพราน ที่ช่วยพวกเราไว้”
“โอ๊ะ ไม่เป็นไรหรอกครับคุณยาย ต่อไปจะได้ไม่มีหมาป่ามาคอยทำร้ายใครอีก”
“วันหลังหนูจะไม่เถลไถลคนเดียวอีกแล้วค่ะ แล้วถ้าคุณแม่ห้ามไว้ หนูก็จะเชื่อฟังตลอดไปค่ะ”
“เอาล่ะๆ หึ เรามากินเค้กกันดีกว่า ยายอ่ะกินคนเดียวไม่หมดหรอก”
ทั้งสามคนนั่งร้องวงกินเค้กแล้วก็พากันร้องเพลงอย่างมีความสุข
♫ เรามีความสุขเมื่อไม่มีหมาป่า ไม่ต้องระแวงหวาดกลัวต่อไป อยากไปไหนได้ทุกที่ปลอดภัย ร้องเพลงดังๆอย่างแสนสุขใจ ♫
♫ ฉันเป็นคุณยายที่หูไม่ดี สายตาก็ยาวต้องมองไกลๆ ถูกหมาป่าใจร้ายกินไป ต้องไปอยู่ในท้องที่เหม็นที่สุด แหวะ ♫
♫ อ่ะฉันนั้นเป็นนายพรานที่เก่งที่สุด ชอบดูแลคนปกป้องคุ้มภัย ได้ยินเสียงร้องให้ช่วยเมื่อไร รีบวิ่งเร็วไปช่วยเหลือทุกอย่าง ♫
♫ เรามีความสุขเมื่อไม่มีหมาป่า ไม่ต้องระแวงหวาดกลัวต่อไป อยากไปไหนได้ทุกที่ปลอดภัย ร้องเพลงดังๆอย่างแสนสุขใจ ♫
ข้อคิดเรื่องหนูน้อยหมวกแดง
เด็กๆ ไม่ควรไปไหน หรือพูดคุยกับคนแปลกหน้าที่ไม่น่าไว้ใจ และควรกลับบ้านให้ตรงเวลา ไม่เถลไถลไปไหนกลางดึก หากเจอเหตุร้ายให้ร้องขอความช่วยเหลือทันที
The Little Red Riding Hood (นิทานหนูน้อยหมวกแดง ฉบับภาษาอังกฤษ)
Once upon a time lived a delightful little girl who many people loved. Her grandmother once carefully sewed a bright red velvet hood for that sweet little girl as a present. She loved the hood so much that she rarely took it off; no matter where she went or what she did, she always wore this red velvet hood. The sight of a cute little girl wearing a red velvet hat has become such a familiar sight that everyone starts calling this girl The Little Red Riding Hood.
(I'm a red-cheeked girl. My favorite color is red. My hood is also red. Everyone calls me Little Red Riding Hood).
On one fine morning at Little Red Riding Hood's house,
“Where is my Little Red Riding Hood?”
“I'm here, mom. I'm in the back of the house."
"Oh, what are you doing there? I've been looking for you for ages."
“I'm watering the flowers. I want them to bloom soon, so I can give them to Grandma."
“Sooner or later, they will bloom. Watering them too much and they will die.”
"How many more days, Mom? I want to give them to Grandma soon so she can get well.”
“A few more days, dear. But today, I want you to give something else to grandma first.”
“What is it, Mom?”
“Come here darling, here's a cake and a bottle of wine. Tell Grandma that Mom misses her. Most importantly, do you remember what you must do when you journey to see Grandma?”
“I do. I have to walk carefully and not wander off."
“Very good. Now go and come back quickly.”
The mother handed the basket with the gifts to Little Red Riding Hood and tightened her bright red hood before walking to the front of the house to send off her daughter. The late morning sun shone brightly on the red velvet hood, contrasting with the green of the forest until it disappeared.
♫ la la la la la la la la la la la la la la la la la la la la la la la la la la la ♫
Grandma’s house is deep in the forest but only takes no more than half an hour to get to. But a pair of eyes appeared to look at Little Red Riding Hood among the green of the forest in a nearby bush.
♫Tew, tew, tew, tew, tew, I'm a wolf that likes to hunt and likes to eat children with red cheeks. I’m in the middle of the forest in the hot sun. I'm so hungry that I'm dizzy. I need to find something to eat ♫
That’s right; it was the eyes of a ferocious wolf. It had been following Little Red Riding Hood's singing and had been lurking for quite some time. It finally decided to walk out from behind the bushes and calmly walked straight to Little Red Riding Hood.
"Hello, Little Red Riding Hood."
Because she is a little girl, Little Red Riding Hood doesn't know that the wolf is a ferocious beast, so she isn’t startled. Instead, she replied primly,
“Hello, Mr. Wolf. The weather is so fine this morning.”
"That’s right. The weather is good. Where are you going anyway?"
“I’m going to grandma’s house.”
“And what are you carrying under the veil over there?”
“Oh, it’s cake and a bottle of wine. I'm going to give them to my grandma. Grandma is sick so that she can get well soon.”
“Aww, what a lovely granddaughter. So, where is Grandma's house?”
“Grandma's house is near the big oak tree. When you walk a little deeper into the forest for a while, you will arrive.”
With cunningness and ferocity, the wolf thought to himself,
This little girl seems to have tender and delicious meat. It's more appetizing than that withered-skinned old lady. But, all right. Since I’m going to deceive and eat both of them, let me use some tricks.
Then the wolf began to show his true colors to catch both Little Red Riding Hood and Grandma.
“Let me walk with you. So, if a beast emerges, I can help you.”
"What’s a beast?"
“A beast is an animal that can harm us. You don't know any beasts, do you?”
“An animal that can hurt me? How does it hurt me?"
“They can hurt you by biting, scratching, or eating you.”
“Huh? Is there an animal like this? Animals that can eat us, what are there?"
“Well, like a wolf, oh no, wolves are kind. I mean tigers or bears, that sort of thing. But don’t worry. I'll protect you. Don't be afraid. Let's keep on walking.”
“Yes, Mr. Wolf. Will you sing with me?”
♫ I'm a red-cheeked girl. My favorite color is red. My hood is also red. Everyone calls me Little Red Riding Hood. ♫
They walked for a while and sang choppily. After a while, the wolf began to trick Little Red Riding Hood.
"Little Red Riding Hood, listen to the birdsong. The birds sing well.”
"That’s true. The birds sing well. Look, there are so many flowers."
“Oh, it's a field full of colors.
“I don't think Little Red Riding Hood needs to be in a hurry. You should stop by to watch the birds and the trees. Walk slowly, don't rush. Walk how you would go to school when admiring nature. Take a deep breath. After all, you’re in a beautiful forest."
This seemed to work. Little Red Riding Hood looked around herself excitedly and happily until she remembered that,
There are so many beautiful flowers. If I pick them for Grandma, she will be so happy. Let's go pick some flowers for Grandma first.
Then Little Red Riding Hood ran into a grove of assorted flowers to pick them. But every time she picked up one flower, she would see a more beautiful flower in the distance. She would go to pick it up and then find an even more beautiful flower further away. Unknowingly, she was further from Grandma’s house, little by little.
The wolf saw this and left Little Red Riding Hood among the flowers. He immediately ran straight to Grandma's house; past the hazel tree came the large oak tree. The fierce wolf stopped at Grandma's doorstep.
Knock! Knock! Knock!
“Who is it?”
“It’s Little Red Riding Hood, Grandma. I brought a cake and wine for you. Grandma, please open the door.”
“Just reach up to unlock the door, and you will be able to come in. Grandma is not feeling well; she can't get up."
The wicked wolf reached up and unlocked the door. He calmly walked into Grandma's house before stopping at grandma's bed. Then he ate Grandma.
♫ I'm a grandma with bad hearing and bad eyesight. I’ve been eaten by a wicked wolf and must now be in its foul stomach. Ugh ♫
Then the wolf put on Grandma's pyjamas and hat. He shut the window blinds and hid under the blanket on Grandma's bed. He lay there comfortably, waiting for Little Red Riding Hood.
After Little Red Riding Hood picked up a handful of flowers, she thought of her grandmother. She didn't want to waste any more time, so she immediately set off for Grandma's house. But when Little Red Riding Hood arrived, she was surprised that the door was open. She thought to herself,
I suspect Grandma didn’t have the strength to shut the door. I feel so sorry for her.
But as soon as he stepped into the house, Little Red Riding Hood felt something strange. Something was wrong.
Why does Grandma's house seem so scary today? So, she shouted,
"Good morning." Silence, no response. Little Red Riding Hood slowly walked over to open the window curtains. When the lights came in, she saw Grandma lying on the bed with a hat covering her face. The little girl felt that Grandma looked strange than usual.
“Grandma, what big ears you have.”
“The better to hear you with, my dear.”
“But Grandma, what big eyes you have.”
“The better to hear you with, my dear."
“But Grandma, what big hands you have.”
“The better to catch you with, my dear.”
“But Grandma, what a big mouth you have.”
“The better to eat you with, my dear.”
When he finished his sentence, the wolf jumped from Grandma's bed then he began to eat Little Red Riding Hood until he was full.
Satisfied, he lay down on Grandma's bed again and soon fell asleep, along with a snore.
A long time passed near the hazel tree, and then the figure of a hunter singing happily appeared.
♫ Ah, I'm the best hunter. I like taking care of and protecting people. When I hear a cry for help, I always rush to help.♫
“Hmm, strange. Why is Grandma sleeping early today? And also snoring? She must be ill. I better go and visit."
The sight he saw made the hunter startled, for instead of Grandma, it was a big, bad wolf. He slept soundly in Grandma’s bed. The hunter slowly aimed his gun at the wolf, but before his finger could pull the trigger, the hunter suddenly thought,
“Hey, or was it the wolf who ate Grandma? Is that why he’s sleeping here with a full belly? If that is so, then there might be a way to help Grandma yet.”
Upon thinking so, the hunter lowered his gun and took out some sharp scissors from his bag. He gently cut the wolf's skin open. Without having to cut much, the hunter noticed something.
“What is that red thing I see? Ah, it’s a hood. Oh, a red velvet hood. Wait, isn’t this….”
Before the hunter could say anything else, Little Red Riding Hood jumped out of the wolf's stomach.
“Oh, how scary it was, the wolf's dark stomach. I couldn’t see anything (sobbing)."
“Oh, Little Red Riding Hood. Please don’t cry. Hurry out and wait outside the house. If you make a fuss, the wolf will wake up.”
(coughing)
"Grandma."
"Oh, Grandma's here too?"
The hunter and Little Red Riding Hood helped Grandma out of the wolf's belly with difficulty and as quietly as possible so that the wolf would not wake up.
“Everyone, wait over here. I'll be right back."
"Where are you going? What if the wolf wakes up?
“I'll make sure the wolf will never be able to harm anyone again. Wait a moment, don't be afraid.”
The hunter disappeared for a short while and returned with a large stone. After that, he slowly put the stone into the wolf's belly and sewed the wolf's skin back to its original state. While the hunter was almost finished sewing the wolf's skin,
Achoo!
“I’m sorry. Grandma is still not feeling well. I couldn’t hold it in."
“Oh no, the wolf has awakened!”
The hunter, the Grandmother, and Little Red Riding Hood stepped back until they hit the door. The hunter rummaged for a weapon close at hand but could not find one. There was only a needle and thread on his hand.
“Hey, foolish hunter. Are you still thinking of killing me? Do you think I'm going to let you catch me so easily? But wait, that’s Little Red Riding Hood and Grandma. Haven’t I eaten them already? How are they walking around out here? But, well, this time, I will just eat all three of you."
The hunter pushed the door open to let Little Red Riding Hood and Grandma escape first. As for him, he bravely stood and blocked the door even with only a needle and thread in his hand.
“Hahahahaha. You are about to be my snack. Why are you still showing off? Get ready for me to eat you.” When he finished speaking, the wolf jumped out of Grandma's bed and intended to maul the hunter who stood at the door. But the weight of the large stones in his belly caused him to roll on the ground, and the stones crushed him until he suffocated to death.
“Thank you very much, hunter, for saving us.”
“Oh, it's okay, Grandma. There will be no more wolves to hurt anyone in the future.”
“From now on, I will not wander alone again. And if Mother forbids me from doing so, I will always obey her."
“All right, hey, let's eat some cake. Grandma, you can't eat it all by yourself."
The three of them sat in a circle to eat the cake whilst singing happily.
♫ We are happy where there is no wolf. We won’t have to be afraid any longer. We can go anywhere safely and sing loudly and happily.
I'm a grandma with bad hearing and bad eyesight. I’ve been eaten by a wicked wolf and must now be in its foul stomach. Ugh
Ah, I'm the best hunter. I like taking care of and protecting people. When I hear a cry for help, I always rush to help
We are happy where there is no wolf. We won’t have to be afraid any longer. We can go anywhere safely and sing loudly and happily ♫
นิทานก่อนนอน สำหรับเด็กเรื่องอื่น ๆ
