ชายเดียวดายแห่งภูเขาภาคเหนือ เรื่องสั้นสุดคลาสสิกจากหนังสือรวมเรื่องสั้นเจ้าหงิญ เขาใฝ่ฝันที่จะได้พบกับหลานสาวที่อาศัยอยู่ทางตอนใต้ เขาจะได้พบกับอะไรระหว่างทาง? มาอ่านนิทานก่อนนอนให้ลูกฟังกันได้เลยค่ะ
นานมาแล้วมีชายคนนึง อาศัยอยู่อย่างเดียวดายบนภูเขาทางภาคเหนือ ในวันหนึ่งของปลายฤดูร้อน มีสายฝนโปรยปรายไปทั่วทั้งทุ่งบริเวณหน้ากระท่อมที่ชายผู้นั้นอาศัยอยู่
“อื้มมมมมม สดชื่นจัง เอ๊ะนั้นอะไรอะ ดอกดอกต้อยติ่งนี่นา อื้มสวยจริง ๆ นะเนี้ย โอ้โหม่วงไปทั้งภูเขาเชียว เข้าไปดูใกล้ ๆ นิดนึงดีกว่า”
♫ ฝนตกพล่ามพรมลงมาจากฟ้าคราม ม่วงอะไรหนา ทะเลสีม่วงสุดตา ห่มคลุมภูเขาสวยงาม ม่วงสีม่วงต้อยติ่ง ฝนตกจึงเกิดสิ่งอัศจรรย์ เมื่อนั้นฝักมันระเบิดออกไป ♫
ชายเดียวดายยืนมองท้องทุ่งต้อยติ่งแล้วฟังเสียงแตกของมันด้วยความสุขใจ
“ป่านเนี้ยที่บ้านทางใต้คงอยู่กันอย่างอบอุ่นและพร้อมหน้าพร้อมตาสินะ ถ้าเจ้าหญิงน้อยของฉันหน่ะได้เห็นต้อยติ่งแตกออกจากฝัก เธอจะชอบใจเสียงของมันมั้ยน๊า เอ้…นี้ก็ใกล้วันเกิดเธอแล้วนี่นา”
เมื่อฝนหยุดตก ชายเดียวดายก็ก้มลงเก็บฝักต้อยติ่งจำนวนนึง หวังจะเก็บไปเป็นของขวัญวันเกิดให้หลานสาวของเขา ชายเดียวดายบรรจงเช็ดฝักต้อยติ่งจนแห้งสนิทเพื่อมันจะได้ไม่แตกออกมาระหว่างการเดินทางไปหาเจ้าหญิงน้อยของเขา
♫ เจ้าหญิง ๆ ระเบิดต้อยติ่งกำลังไปหา เพราะสวรรค์สวยงามจับตา อยากย้อนเวลาด้วยดวงตาของเธอ ♫
ชายเดียวดายเริ่มต้นออกเดินทางสู่ภาคใต้ แต่การเดินทางฝ่าสายฝนของเขาก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แต่เขาก็ไม่ย่อท้อ แม้ระยะทางจะไกล และวันเกิดก็ใกล้เข้ามาทุกที
ฝนยังตกไม่ยอมหยุด ชายเดียวดายต้องเก็บฝักต้อยติ่งไว้อย่างระมัดระวัง ห่อมันไว้หลายชั้นเก็บไว้ในกระเป๋าที่ลึกที่สุด “อ้าวเผลอแปปเดียวอ่ะ ใกล้จะค่ำซะละ หาที่พักก่อนดีกว่า เฮ้อง่วงนอนจัง แต่เดี๋ยวนะของตรวจดูฝักต้อยติ่งก่อนดีกว่า ยังแห้งสนิทอยู่หรือป่าวน้า เอ๊ะ ๆ โอ้โห้ เหมือนจะชื้น ๆ นิด ๆ นะเนี้ย”
แล้วชายเดียวดายก็เอาฝักต้อยติ่งออกมาผิงไฟ ทีละฝัก ๆ ผิงไปก็พลางยิ้มกริ่มนึกถึงเจ้าหญิงน้อย ๆ ว่าจะมีความสุขถ้าได้เห็นฝักต้อยติ่ง จนเขาง่วงแล้วก็หลับไป
ในคืนนั้น ไม่แน่ใจว่าเป็นความฝันหรือความจริง แต่เขาได้ยินเสียงเล็ก ๆ คุยกันด้วยความโกรธ
“ช่วยด้วย โอ้ย! ช่วยด้วย เราโดนคนใจร้ายจับตัวเอาไว้”
“โอ้ย! ขอน้ำกินหน่อยสิ เราคอแห้งอ่ะ”
“ปล่อยเรานะ ปล่อยเราเดี๋ยวนี้ คนอะไรอะ ใจร้ายชะมัดเลยอะ จับเราขังไว้แล้วยังคิดจะย่างเราอีกเนี้ย”
“เฮ้ย! เขาไม่ได้ย่าง เขาแค่ต้องการมั่นใจว่าพวกเราแห้งสนิทเท่านั้น”
“มันเรื่องอะไรกันเล่า ฝนตกเปาะแปะรอบตัว ฉันได้กลิ่นน้ำฝนแต่กลับออกไปเล่นไม่ได้ ใช่เห็นเราเป็นทาสหรือไงอ่ะ”
“หืม ไม่หรอกหน่า เขาเห็นเราเป็นของขวัญต่างหาก”
“โธ่! คนรับคงดีใจแย่หรอกนะ ของขวัญที่เกิดจากการทรมานคนอื่นอย่างเนี้ย”
“บอกว่าจะเอาเราอ่ะไปให้หลานสาว โอ้ย! น่ารักเหลือเกิน เขาอยากจะเห็นหลานสาวตัวน้อย ๆ เติบโตงดงาม แต่กลับกีดกัดเราให้เติบโต มันไม่ยุติธรรมเลยอ่ะ”
♫ ใจร้ายช่างใจร้ายจับพวกเรามัดไว้อึดอัดเหลือทน พวกเราอยากเล่นน้ำอยากระบำกลางสายฝน ใจร้ายช่างใจร้าย จับพวกเราขังไว้ทำร้ายจิตใจ ความฝันเป็นของเรา ชีวิตเป็นของเรา ขังแล้วเราเฉาปล่อยเราได้ไหม ถ้ายังขังพวกเรา จำเอาไว้ว่าคุณหน่ะคนใจร้าย ♫
ชายเดียวดายสะดุ้งตื่น นั่งนิ่งทบทวน “เอ๊ะ! ฝันไปหรือเปล่าเนี่ย อื้ม! ฝักต้อยติ่งของฉันล่ะ” ชายเดียวดายรื้อค้นฝักต้อยติ่งออกมาจากกระเป๋า แกะห่อหลายชั้นจนเจอฝักต้อยติ่ง
แม้พวกมันจะยังนอนสงบนิ่งอยู่ในห่อเหมือนเดิม แต่ความรู้สึกของชายเดียวดายไม่เหมือนเดิม เขากำลังคิดอะไรบางอย่าง บางอย่างที่อาจทำให้เช้าวันรุ่งขึ้นแตกต่างไปจากวันเดิม ๆ
รุ่งเช้า ชายเดียวดายออกเดินทางต่อและก็เป็นจริง มันต่างไปจากเมื่อวาน วันนี้เขาก้าวเท้าช้าลงกว่าเดิม และกางแขนออกรับน้ำฝน บนฝ่ามือของเขาเต็มไปด้วยฝักต้อยติ่งที่ไร้พันธนาการใด ๆ ไม่ถูกห่อคลุมอีกแล้ว
“เอาหล่ะเจ้าต้อยติ่งทั้งหลาย ฉันจะไม่ห่อไม่เก็บเจ้าไว้อีกแล้วนะ นั่นไง ฝนตกมาแล้ว เจ้าอยากเล่นน้ำฝนไม่ใช่เหรอ เอาสิ เอาเลย ป๊ะ! ไปเล่นน้ำฝนเลย”
ชายเดียวดายเดินย่ำฝนไปอย่างช้า ๆ ฝักต้อยติ่งบนมือต่างหมุนตัวเล่นระบำน้ำฝนกันอย่างสนุกสนาน ชายเดียวดายมองพวกมันอย่างมีความสุขจนเขาอดยิ้มไม่ได้ เพียงไม่นานต้อยติ่งฝักแก่ระเบิดตัวนำไปก่อน แล้วฝักอื่นก็ระเบิดตาม โดยเฉพาะพวกฝักแฝด มันมีวิธีเล่นที่ไม่เหมือนใคร มันแตกตัวพร้อมกันแล้วสลับขาโยนเมล็ดข้างในใส่กันอย่างสนุกสนาน ดังนักเต้นระบำก็ไม่ปาน
เมื่อต้อยติ่งแตกจนหมดมือ ชายเดียวดายจึงทรุดตัวนั่งลง เขาใช้เวลานั่งรอและก็ร้องเพลงท่ามกลางสายฝน รอให้เมล็ดต้อยติ่งน้อย ๆ หล่นลงพื้นดิน และก็งอกเป็นต้นใหม่ ออกดอกใหม่ และก็ผลิฝักใหม่ เมื่อนั้นเขาก็จะเก็บฝักแล้วออกเดินทางต่อไป กางแขนออกรับน้ำฝนโดยมีฝักต้อยติ่งอยู่บนฝ่ามือ เพื่อรอให้พวกมันแตกตัวออกจากฝัก งอกเป็นต้นใหม่ ออกดอกใหม่ เพื่อเขาจะได้นั่งลงร้องเพลง นั่งรอมันออกฝัก เก็บฝักเพื่อออกเดินทางต่ออีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง
♫ เลิกห่อเจ้าไว้ นำเจ้าปลูกลงดิน แล้วงอกใหม่ ผลิใบไปตามใจตามฝัน เต้นระบำไปเถอะต้อยติ่งน้อย ๆ รอให้งอกใหม่ ชีวิตต้องงอกงามใหม่ ความฝันไม่ควรให้ใครเอาไปกักขัง ♫
แม้ว่าวิธีนี้จะทำให้เขาเดินทางช้าไปบ้าง แต่ชายเดียวดายก็พอใจและคิดว่าเจ้าหญิงน้อยของเค้าก็คงจะดีใจด้วย ทุ่งดอกต้อยติ่งออกดอกบานตามหลังชายเดียวดาย เหมือนพวกมันจะส่งเสียงขอบคุณและก็เชียร์ให้ชายเดียวดายเดินทางต่อไป
“ขอบคุณนะ ขอบคุณนะ คุณใจดีจังเลย โชคดีนะ ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพ”
ในที่สุดเขาก็เดินทางมาถึงบ้านที่ภาคใต้จนได้ แถมทันวันเกิดพอดีซะด้วย เสียงเด็ก ๆ วิ่งไล่หยอกล้อกันอย่างสนุกสนานดังแว่วมา ชายเดียวดายเดินลากขาเข้าไปใกล้ ๆ เสียงนั้นอย่างช้า ๆ
“คุณแม่ขา เรามีแขกเพิ่มอีกหนึ่งคนค่า ใครคะน่ะ โอ้! คุณตาใช่ไหมคะ คุณแม่ คุณตาใช่ไหมคะ คุณตามาหาเราค่ะคุณแม่”
หญิงสาวสวยงามคนนึง หน้าตาละม้ายคล้ายเจ้าหญิงตัวน้อยหันไปตามเสียงของลูกสาว เธอยิ้มให้เขาแล้ววิ่งมากอดอย่างดีใจ เมื่อปลายนิ้วของเธอสัมผัสกับหัวใจของเขา เขารู้ได้ทันทีว่าเธอมิใช่ใคร เป็นเจ้าหญิงตัวน้อยที่เขาสู้อุตส่าห์เดินทางไกลมาหานั่นเอง
เวลาล่วงเลยนานเพียงใดไม่มีใครรู้ บัดนี้ชายเดียวดายแก่ลงและก็มีผมหงอกขาวราวกับขนกระต่าย เจ้าหญิงตัวเล็ก ๆ ของเขาในวันเก่า เติบโตขึ้นเป็นหญิงสาวสวยงาม มีสามี แล้วก็ลูกสาวที่มีวันคล้ายวันเกิดในวันนี้พอดี
“ลูกจ๋า ดูสิจ๊ะลูก คุณตามีของขวัญวิเศษมาให้หนูด้วยนะ”
ปลายนิ้วอูมแตะที่มือชายชรา ในตาเป็นประกายจ้องมองของวิเศษที่ว่านั้น
“มานี่สิ หลานรักของตา เจ้าฝักต้อยติ่งพวกเนี้ย มันเป็นของหลานแล้วนะ เอาพวกเขาลงดินนะหลาน แล้วเจ้าอะ จะได้เห็นสิ่งที่สวยงามเกินจะบรรยายเชียวล่ะ”
แม้เป็นวันที่ฟ้าใส แดดส่องแสงประกายแต่ก็มีน้ำหยดลงมา เป็นน้ำจากดวงตาของชายที่เดียวดายมาตลอดการเดินทาง น้ำตาไหลเพราะความสุขที่เต็มหัวใจนั้นเอง
♫ เปาะแปะ เปาะแปะ เปาะแปะ ฝนหยดแหมะลงมา ต้อยติ่ง ขี้เกียจ แตกบนฝ่ามือ ลืมตารับฝน ขอมอบดอกต้อยติ่ง แด่เจ้าหญิงน้อย ๆ ของฉัน และเธอ และเธอ ผู้ชื่นชมในความสัมพันธ์ อย่าให้ความรัก ถูกกักถูกขัง ให้ความรักเป็นพลัง ส่งเสียงดังไปสู่ใจของเธอ เปาะแปะ เปาะแปะ เปาะแปะ เปาะแปะ เปาะแปะ เปาะแปะ เปาะแปะ เปาะแปะ เปาะแปะ เปาะแปะ เปาะแปะ เปาะแปะ ♫
หลังจากงานวันนั้น ชายชราได้เดินทางกลับกระท่อมหลังเดิมทางภาคเหนือ เพียงแต่ในเวลาต่อมาเขาไม่เคยเหงาอีกเลย เพราะทุก ๆ ปี จะมีเจ้าหญิงเจ้าชายตัวเล็ก ๆ ผลัดกันเวียนมาหาไม่ได้ขาดสาย มาช่วยเขาปลูกผัก ปลูกดอกไม้และฟังนิทาน แม้หนทางจากภาคใต้จะไกลเกินกว่าจะมาถึงกระท่อมบนภูเขาทางภาคเหนือ แต่ก็ไม่ยากเลยสำหรับเด็ก ๆ ที่จะมาหา ก็แค่เดินมาเรื่อย ๆ ตามถนนสายเล็ก ๆ ที่มีดอกต้อยติ่งบานสะพรั่งสองข้างทางเท่านั้นเอง
♫ เจ้าหญิง เจ้าหญิง ระเบิดต้อยติ่งกำลังไปหา เพราะสวรรค์สวยงามจับตา อยากย้อนเวลาด้วยดวงตาของเธอ เจ้าหญิง เจ้าหญิง ระเบิดต้อยติ่งกำลังไปหา ไม่ใช่ระเบิดเวลา แต่เราเรียกว่าระเบิดต้อยติ่ง……ฝนตกพล่ามพรมลงมาจากฟ้าคราม ม่วงอะไรหนา ทะเลสีม่วงสุดตา ห่มคลุมภูเขาสวยงาม ม่วงสีม่วงต้อยติ่ง ฝนตกจึงเกิดสิ่งอัศจรรย์ เมื่อนั้นฝักมันระเบิดออกไป……ใจร้ายช่างใจร้ายจับพวกเรามัดไว้อึดอัดเหลือทน พวกเราอยากเล่นน้ำอยากระบำกลางสายฝน ใจร้ายช่างใจร้าย จับพวกเราขังไว้ทำร้ายจิตใจ ความฝันเป็นของเรา ชีวิตเป็นของเรา ขังแล้วเราเฉาปล่อยเราได้ไหม ถ้ายังขังพวกเรา จำเอาไว้ว่าคุณหน่ะคนใจร้าย….. เลิกห่อเจ้าไว้ นำเจ้าปลูกลงดิน แล้วงอกใหม่ ผลิใบไปตามใจตามฝัน เต้นระบำไปเถอะต้อยติ่งน้อย ๆ รอให้งอกใหม่ ชีวิตต้องงอกงามใหม่ ความฝันไม่ควรให้ใครเอาไปกักขัง……เปาะแปะ เปาะแปะ เปาะแปะ ฝนหยดแหมะลงมา ต้อยติ่ง ขี้เกียจ แตกบนฝ่ามือ ลืมตารับฝน ขอมอบดอกต้อยติ่ง แด่เจ้าหญิงน้อย ๆ ของฉัน และเธอ และเธอ ผู้ชื่นชมในความสัมพันธ์ อย่าให้ความรัก ถูกกักถูกขัง ให้ความรักเป็นพลัง ส่งเสียงดังไปสู่ใจของเธอ เปาะแปะ เปาะแปะ เปาะแปะ เปาะแปะ เปาะแปะ เปาะแปะ เปาะแปะ เปาะแปะ เปาะแปะ เปาะแปะ เปาะแปะ เปาะแปะ ♫
The Lonesome Man of the Northern Mountains (นิทานชายเดียวดายแห่งภูเขาภาคเหนือ ฉบับภาษาอังกฤษ)
Once upon a time lived a lonely man in the northern mountains. One day at the end of summer, rain drizzles across the field in front of his cottage.
“Mmm… How refreshing. Hey, what’s that? Oh, they’re Ruellia flowers. How beautiful. Wow, they’ve turned the whole mountain purple. Let’s go and have a closer look.”
♫ (Rain sprinkles from the windy, turquoise sky. What is that purple? A sea of purple catches the eyes. It blankets the mountain beautifully, the purple Ruellias. When it rains, a miracle happens. The flower pods explode.) ♫
The lonely man stands looking at the field of Ruellias and listens to them crackle with delight.
“The home in the south must be warm and cozy right now. If my little princess can hear the Ruellias pop out of their pods, is she going to like the sounds? Wait, it’s almost her birthday”.
When the rain stops, the lonesome man stoops down to collect a handful of tiny Ruellia pods hoping to keep them as a birthday present for his granddaughter. He carefully wipes the pods until they are completely dry to prevent them from popping on his way to see his little princess.
♫ (Princess, princess, the popping Ruellias are coming to you. These beautiful fireworks catch your eyes; I would like to rewind time to see you smile). ♫
The lonely man begins his journey to the south, but his journey through the rain is not easy. However, he refuses to give up no matter the distance, for her birthday is soon approaching.
The rain refuses to stop, so the lonesome man has to carefully keep his flower pods. He wraps them in several layers and keeps them in the deepest recesses of his pockets.
“Oh no, it’s almost nighttime. Let’s find a place to rest for the night”.
(Yawns).
“I’m so sleepy, but wait, let me check the Ruellia pods. Are they still dry? Hey, they seem to be a little damp.”
The lonesome man heats the flower pods at the campfire one by one, smiling thoughtfully at the little princess and how happy she will be when she sees the pods. He eventually feels drowsy and falls asleep.
(Snores)
That night, not knowing if it was a dream or a reality, the man heard little voices speak in anger.
“Help! Oh, help me! A cruel person has captured me!”
“Oh, please give me some water. My throat is dry”.
“Please let us go. Let us go now”.
“What kind of person are you? You are too cruel. You’ve not only captured us, but you’ve also roasted us.”
“Hey, he’s not roasting us. He just wants to make sure that we are completely dry”.
“So what? I can hear the rain pattering around me and smell the fresh scent, but I can’t go out and play.”
“That’s right. Does he think we’re slaves?”
“Hmmm… No, he doesn’t. He thinks we’re gifts.”
“Oh, the recipient of the gift must be so happy to receive a gift born out of others’ torture.”
“He said he wants to take us to his granddaughter. Oh, how sweet. He wants to see her grow and blossom but prevents us all from growing. It’s not fair”.
♫ (So mean, so mean. You hold us all together, unbearably uncomfortable. We want to play in the water and dance in the rain. Cruel, how cruel. You’ve kept us here to hurt our feelings. Our dream is ours; our life is ours. Keep us imprisoned, and we wilt. Can you release us? If you keep us locked up, remember that you are wicked. ♫
The lonely man wakes up startled, sits, and reflects.
“Hey, was that a dream? Hmm? Where are my Ruellias?”
The lonesome man rummages through his bag and unwraps several layers until he finds the Ruellia pods. Although they lie still in the bag, the feelings of the lonesome man have changed. He is thinking of something that might make the next morning different from other days.
At dawn, the lonely man continues his journey. Today is indeed different from yesterday. His steps are slower than before, and he even stretches out his arms to receive the rain. His palms are filled with Ruellia pods that have not been bound. They are no longer covered.
“All right, little pods. I will no longer wrap your or keep you. There, the rain is here. Didn’t you want to play in the rain? Go ahead and play.”
The lonesome man walks slowly through the rain. The Ruellia pods spin and dance in the rain joyfully. The lonely man looks at them in delight and cannot stifle a smile. Not too long after, the older Ruellia pods start popping, followed by the others, especially the twin pods, which have a unique way of playing.
They pop simultaneously while playfully switching legs, throwing seeds into one another blissfully like dancers.
(Music)
Once all the Ruellia pods have popped into his hands, the lonely man bends down for a seat. He waits and sings amid the rain, waiting for the Ruellia seedlings to fall to the ground, sprout into new blooms, and produce new pods.
Then, he will collect the pods and continue his journey, reaching out his arms to receive the rain with the pods on his palms. He will once again wait for them to pop out of their pods into new blooms, so he can sit, sing, and wait for them to blossom. After that, he will continue his journey, repeating this process over and over again.
♫ (I shall stop wrapping you. I shall plant you in the ground, so you can grow and sprout new petals as you wish. Just dance little Ruellia pods, and wait to bloom again. Life must grow again. Do not let anyone hold your dreams captive.) ♫
Although this method makes him travel a bit slower, the lonesome man is satisfied
because he thinks that the little princess will be happy when she sees the field of Ruellia blossoming behind him. It’s as if they are thanking him and cheering him on his journey.
“Thank you; you are so kind. We wish you luck and have a safe trip.” (The Ruellia pods all speak at the same time).
Eventually, he reaches the house in the south just in time for the princess’s birthday. The
sounds of little children running and teasing one another jovially can be heard. The lonesome man slowly approaches the sounds.
“Mother, we have a new guest. Who is it? Oh, is it grandfather? Mother, is it grandfather?
He’s come to see us, mother.”
A beautiful woman sharing a resemblance to the little princess turns toward her
daughter’s voice. She smiles at him and runs over, and hugs him happily. When her fingertips touch his heart, he knows instantly that this is not just a regular girl but the little princess whom he’s traveled so far to meet.
How much time has passed, no one knows. Now, the lonesome man is older with gray hair like that of a rabbit.
The little princess in her younger years has grown up into a beautiful woman with a husband and daughter who has a birthday today.
“Darling, look. Your grandfather has a special gift for you”.
Her fingertips touch the old man’s hand, and her eyes sparkle while gazing at the magical gift.
“Come here, my dear granddaughter. The little Ruellia pods are now yours. Plant them in the ground, and you shall see something more beautiful than words”.
Even on a clear day with bright, shining sun and a drop of waterfalls. It is the tears of the man who has been alone his entire journey. His tears flow because of the happiness that fills his heart.
♫ (Pitter-patter, pitter-patter, pitter-patter, raindrops drizzle. The Ruellia pods on the palms open their eyes to receive the rain and gift themselves to their little princess. Are you, are you admiring our relationship? Do not let love be entrapped, be captured; let it be your power and send a roaring melody straight to your heart. Pitter-patter, pitter-patter, pitter-patter, pitter-patter, pitter-patter, pitter-patter, pitter-patter, pitter-patter, pitter-patter, pitter-patter, pitter-patter, pitter-patter.) ♫
After the party, the old man travels back to his cabin in the north. However, he is no longer lonely because every year, little princes and princesses take turns visiting him endlessly. They help him plant vegetables and flowers and listen to his bedtime stories. Although the path from the south is too far to reach the cabin on the northern mountain, it is not difficult for the children who visit him to walk along the small path with Ruellia flowers blossoming on both sides.
นิทานก่อนนอน สำหรับเด็กเรื่องอื่น ๆ
