นิทานเรื่อง เมล็ดแอปเปิ้ล 

จะมีใครสามารถอธิบายตัวตนที่แท้จริงของฉันได้บ้าง หลายคนพยายามหาคำตอบ ค้นคำอธิบาย แต่ก็ต้องล้มเหลวไม่เป็นท่า มีคนบอกว่า ฉันเป็นพระราชาที่เก่ง สติปัญญาอันเฉียบคมของฉันสามารถตัดสินคดีความอันเป็นเรื่องราวในแผ่นดินที่ฉันปกครองได้สำเร็จทุกครั้ง ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ฉันก็ต้องเป็นพระราชาที่เป็นตัวอย่างให้กับประชาชนตาดำ ๆ ในอาณาจักรของฉันอยู่แล้ว ฉันเองก็คิดเช่นนั้นมาตลอด  

จนมาถึงยุคที่ข้าวยากหมากแพง ฉันเป็นพระราชา เมื่อยุคนี้มาถึง ฉันตัดสินคดีความไม่ต่ำกว่า 50 คดีต่อวัน บ้างก็ขโมยของเพื่อประทังชีวิต บ้างก็ฆ่าคนเพื่อเอาทรัพย์สิน บ้างก็คดโกงเพื่อปลดหนี้ที่มีอยู่ และบ้างก็ขโมยเพียงอาหารเพื่อประทังความหิวโหย  

และแน่นอนว่า เมื่อทุกเรื่องมาถึงพระราชาอย่างฉันแล้ว ฉันก็ต้องทำเช่นเดิม คือ ประหารชีวิต เพื่อมิให้เป็นเยี่ยงอย่างและเพื่อกอบกู้ความสงบสุขให้กลับมาในอาณาจักรของฉัน  

วันนั้น ฉันมีรับสั่งให้ประหารชีวิตชายคนหนึ่ง โทษฐานลักทรัพย์ ซึ่งก็ได้มีการเตรียมการเพื่อปฏิบัติตามพระบัญชาของพระราชาอย่างฉันเหมือนทุกครั้ง และชายคนนั้นก็ถูกคุมขังอยู่ในคุกมืดเหมือนกับทุกคนที่ผ่านมา  

เมื่อวันที่เขาจะต้องถูกนำตัวไปประหารชีวิตมาถึง ผู้คุมก็นำตัวนักโทษชายคนนี้ไปยังที่ประหารชีวิตเหมือนเช่นคดีที่ผ่าน ๆ มา และถามเหมือนเดิมว่า   

“เจ้ามีอะไรอยากจะสั่งเสียก่อนตายบ้างหรือไม่”  

“มีขอรับ” ชายหนุ่มลั่นบอกผู้คุม “ข้ามีเรื่องที่อยากจะฝากให้กราบทูลแก่พระราชา ว่าข้ามีเมล็ดแอปเปิ้ลซึ่งเป็นมรดกวิเศษที่ตกทอดมาในตระกูลของข้าจากรุ่นสู่รุ่น เมล็ดแอปเปิ้ลนี้หากนำไปฝังลงดิน มันจะโตได้เป็นต้นใหญ่ในชั่วข้ามคืนและผู้ใดที่ได้กินผลของมันในขณะที่ยังอยู่บนต้น จะขอพรได้ 1 ข้อ แต่มีข้อแม้ว่า ห้ามขอพรให้กับตนเอง ข้าเสียดายที่เมล็ดวิเศษนี้ต้องตายไปพร้อมกับข้า”  

นั่นเอง คือคำสั่งเสียที่ชายคนนั้นฝากบอกกับข้าผู้เป็นพระราชา เมื่อข้าได้ยินเรื่องนี้จากผู้คุม ในตอนนั้นข้าประทับใจมาก จึงได้เรียกนักโทษมาสนทนาด้วยก่อนจะประหารชีวิต  

“ทำไมเจ้าไม่ปลูกมัน แล้วกินมันเสียเองล่ะ” ข้าถาม  

“ไม่ได้พ่ะยะค่ะ กฎของผู้ที่มีมรดกวิเศษนี้ คือ จะต้องไม่เคยทำความผิดใดเลยในชีวิตที่ผ่านมา แต่ในชีวิตของข้าพเจ้า ก่อนที่จะได้รับมรดกวิเศษนี้ ข้าพเจ้าเองก็มิใช่คนดีรักษาศีลธรรม เคยทำความผิดในชีวิตมาหลายต่อหลายครั้งพ่ะย่ะค่ะ ต่อให้ข้าพเจ้านำเมล็ดแอปเปิ้ลนี้ไปฝังดินสักกี่ครั้ง เมล็ดนี้ก็ไม่งอกขึ้นมาเป็นต้นใหญ่ได้เลยพ่ะย่ะค่ะ” นักโทษกราบทูล  

เมื่อได้ยินดังนั้น ข้าจึงมีรับสั่งให้นายกรัฐมนตรีเป็นผู้นำเมล็ดแอปเปิ้ลนี้ไปฝังลงดินเพื่อปลูกให้เติบโตชั่วข้ามคืน แต่ปรากฎว่า นายกรัฐมนตรีของข้า กลับมีสีหน้าอับอาย แดงก่ำ และยอมรับว่า เขาได้เคยรับสิ่งของที่ไม่ใช่ของตนเองไว้ในครอบครอง ดังนั้นเขาจึงไม่อาจรับเมล็ดแอปเปิ้ลนี้ไว้ได้  

ข้าจึงหันไปหารัฐมนตรีคลัง ผู้ดูแลเงินทั้งหมดของแผ่นดิน เขานี่แหละที่เหมาะสมที่สุด เพราะเงินทั้งหมดต้องอาศัยผู้ที่มีความซื่อสัตย์ทั้งต่อตนเองและผู้อื่น คอยดูแลปกป้องและเขาผู้นี้ไม่เคยทำให้ข้าผิดหวังเลย  

“เอ่อๆ ๆ ข้าเองก่อนจะเข้ามารับตำแหน่งอันทรงเกียรตินี้ ข้าไม่ใช่คนซื่อสัตย์เลยพ่ะย่ะค่ะ” รัฐมนตรีคลังกล่าวด้วยสีหน้าซีดเผือด  

“ถ้าเช่นนั้น ผู้คุมล่ะ ท่านเองน่าจะได้รับการคัดเลือกมาอย่างดี บททดสอบคนดีที่ข้าคิดขึ้น ข้าก็ได้วิเคราะห์ไตร่ตรองแล้วก่อนจะสร้างเป็นบททดสอบคัดเลือกผู้คุมซึ่งก็มีหน้าที่ประหารคนชั่ว ปกป้องคนดี” ข้าพูดด้วยเสียงอันดังด้วยความมั่นใจ แต่แล้วสิ่งที่ข้าเห็นคือ ผู้คุมของข้า รีบทรุดตัวลงนั่งคุกเข่า แล้วก้มหน้าก้มตาพูดด้วยเสียงอันเบาว่า   

“ข้ารับเมล็ดแอปเปิ้ลไปไม่ได้พ่ะยะค่ะ ข้าเองในอดีตไม่ใช่คนดี เคยทำผิดหลายครั้ง จนกลับตัวกลับใจเข้ารับการทดสอบได้มาเป็นผู้คุมที่นี่แหละพ่ะย่ะค่ะ” ผู้คุมพูดด้วยเสียงแผ่วเบา  

“ข้าว่า คงมีแต่พระราชากระมัง ที่ปลูกเมล็ดแอปเปิ้ลนี้ได้” นักโทษพูดเสียงดังลั่นลานประหารชีวิต  

ถึงตอนนั้น หนทางที่ดีที่สุดสำหรับข้าผู้เป็นพระราชาคือ การสารภาพ ข้าคิดเช่นนั้นวนไปวนมา ก่อนจะพูดว่า “ข้าเองก็คงปลูกไม่ขึ้นหรอก เพราะในอดีต ข้าเองก็เคยทำความผิดต่อพระชายา ไม่ซื่อสัตย์ต่อพระนาง ข้าก็คงหมดสิทธิ์ปลูกเมล็ดแอปเปิ้ลนี้ด้วย” ตอนนั้นข้าหมดหวังจริง ๆ และเสียดายมากที่ไม่ว่าใครก็รับมรดกวิเศษนี้ของนักโทษผู้นี้ไม่ได้เลย  

แต่เมื่อนักโทษได้ยินเช่นนั้น เขากลับลุกขึ้นยืนและมองไปรอบลานประหารและชี้มาที่ข้าและผู้บริหารอาณาจักรทุกคนที่ปลูกเมล็ดแอปเปิ้ลของเขาไม่ได้ จากนั้นพูดด้วยเสียงอันดังกึกก้องว่า   

“ดูเถิด แม้แต่บุคคลที่มีอำนาจสูงสุดในแผ่นดิน ยังเคยผ่านการทำความผิดและเคยมีความผิดบาปติดตัวเลย แล้วข้าเล่า ข้าเป็นเพียงประชาชนตาดำ ๆ ที่เพียงเพราะหิว จึงทำผิด พวกท่านกลับตัดสินให้ข้าต้องถูกประหารชีวิตเลยหรือ!!!!!!!!”  

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ข้าผู้เป็นพระราชาถึงกับเข่าอ่อน ไม่มีแรงจะยืน หลายชีวิตแล้วนั่น ที่ข้าได้ตัดสิน….เพียงเพราะลืมนึกไปว่า “ทุกคนล้วนเคยมีความผิดบาปติดตัวด้วยกันทั้งนั้น”  

จะมีใครสามารถอธิบายตัวตนที่แท้จริงของใครได้บ้าง ฉันเองที่เคยคิดว่าฉันเป็นพระราชาที่เก่ง สติปัญญาอันเฉียบคมของฉันสามารถตัดสินคดีความอันเป็นเรื่องราวในแผ่นดินที่ฉันปกครองได้สำเร็จทุกครั้ง แต่นั่น คือความคิดฉันแค่คนเดียว   

ในวันนั้น….ฉันตัดสินอภัยโทษให้กับนักโทษผู้นี้ และยกเลิกการตัดสินประหารชีวิต แต่ให้มีการว่าความและตัดสินลงโทษผู้กระทำความผิดโดยไม่มีการตัดสินประหารผู้ใดในอาณาจักรอีกเลย