นานมาแล้วมีเจ้าหญิงองค์หนึ่งชื่อเจ้าหญิงซิลเวีย อาศัยอยู่กับราชินีดอกไม้ตั้งแต่ยังเด็กๆ ภายในวัดอกไม้ที่สวยงามมีกลีบดอกไม้เป็นหลังคา ที่หน้าต่างมีพวงดอกไม้แสนสวยห้อยอยู่
“ข้าเติบโตมาในวังแห่งนี้ รอบตัวข้าเห็นแต่ดอกไม้สวยงาม และมีท่านราชินีดอกไม้ผู้มีจิตใจงดงามคอยดูแลข้ามาตลอด”
“เจ้าก็เป็นเด็กดี จิตใจดี ข้ามีความสุขที่ได้ดูแลเจ้า”
“ข้าก็มีความสุขที่ได้อยู่กับท่าน ข้านึกไม่ออกจริงๆว่านอกจากวังดอกไม้แห่งนี้แล้ว ข้าจะไปอาศัยอยู่ ณ ที่แห่งใดได้อีก”
♫ ตื่นตอนเช้า ก็เห็นเจ้าดอกไม้บาน ส่งกลิ่นหอมให้ฉันได้ดมชื่นใจ มีดอกไม้เป็นร้อยเป็นพันสีสันสดใส นี่คือวังดอกไม้บ้านที่ฉันอยู่ ฉันชื่อซิลเวีย เป็นเจ้าหญิงแห่งวังดอกไม้ ฉันชื่อซิลเวีย เป็นเจ้าหญิงที่แสนงดงาม ฉันชื่อซิลเวีย เป็นเจ้าหญิงแห่งวังดอกไม้ ฉันมีความสุขจนไม่อยากจากไปไหนไกล ฉันมีความสุขจนไม่อยากจากไปที่ใด ♫
แต่สักวันหนึ่งเจ้าก็ต้องออกจากวังแห่งนี้ไป ไปใช้ชีวิตอยู่ในโลกกว้างด้วยตัวเอง ข้าให้สัญญาว่าเมื่อถึงเวลานั้นข้าจะให้พรวิเศษแก่เจ้าหนึ่งข้อ
♫ ถึงเวลาที่เจ้าต้องก้าวออกไป โลกใบใหญ่รอคอยให้เจ้าเรียนรู้ เจ้าจะพบเรื่องราวมากกว่าที่เป็นอยู่ ออกไปดูให้รู้ให้เข้าใจ ข้ามีพรวิเศษ เตรียมเอาไว้ให้ ไปเรียนรู้ให้เข้าใจแล้วกลับมา ไปเรียนรู้ให้เข้าใจแล้วกลับมา ♫
“แต่ข้าไม่อยากได้พรวิเศษอะไรทั้งนั้น ข้าอยากจะอยู่กับท่าน อยากจะอยู่ในวังนี้ตลอดไป”
“ตามกฎของวังดอกไม้ เมื่อเจ้าโตขึ้น ยังไงเจ้าก็ต้องออกจากวังแห่งนี้ไป แต่เอาล่ะ ก่อนที่เจ้าจะตัดสินอะไรลงไป ข้าอยากให้เจ้าลองไปเยี่ยมเจ้าหญิงคนก่อนๆ ดู”
“เจ้าหญิงที่ไหนคะ”
“ก็บรรดาเจ้าหญิงที่เคยอาศัยอยู่กับข้า และได้รับพรวิเศษจากข้า ข้าอยากให้เจ้าไปดูให้เห็นกับตาว่าตอนนี้พวกเจ้าหญิงเหล่าเนี้ยมีชีวิตเป็นยังไง”
“ข้าตกลงจะไปเยี่ยมบรรดาเจ้าหญิงที่ท่านพูดถึง เพราะข้าก็อยากรู้เหมือนกันว่าพวกนางเป็นอย่างไรบ้าง หลังออกจากวังแห่งนี้ไปแล้ว”
เมื่อได้ยินซิลเวียตอบตกลง ราชินีจึงเตรียมรถลากที่ทำจากกลีบดอกไม้ให้กับซิลเวีย โดยมีผีเสื้อเป็นผู้ขับเพื่อพาไปยังที่อยู่ของบรรดาเจ้าหญิง ราชินีโบกผ้าเช็ดหน้าอำลาซิลเวีย ผีเสื้อเริ่มกระพือปลีกบินพาซิลเวียขึ้นไปบนฟ้าและหายลับตาไปในที่สุด
หลายอาทิตย์ผ่านไป ซิลเวียกลับมาที่วัง ทั้งสองดีใจที่ได้พบกันอีกครั้ง
“เป็นยังไงบ้าง ข้าดีใจที่ได้พบเจ้าอีกครั้ง”
“ข้าก็ดีใจที่ได้พบท่าน และได้กลับมาที่วังดอกไม้แห่งนี้”
“ไหน ลองเล่าให้ข้าฟังสิ๊ พวกเจ้าหญิงที่เจ้าไปเยี่ยมมา พวกนางเป็นอย่างไรบ้าง”
“ข้าไปพบเจ้าหญิงไอริสเป็นคนแรก นางเป็นเจ้าหญิงที่สวยมากๆ”
“นั่นเป็นสิ่งที่เจ้าหญิงไอริสขอพรจากข้า เธอขอให้เธอเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุด”
“แต่เธอดูไม่มีความสุขเลย”
“ทำไมล่ะ”
“เพราะเธอมัวแต่ห่วงความสวยของเธอ จนทำให้เธอหลงลืมความฉลาดและความใจดีของตัวเองไป วันหนึ่งเจ้าหญิงไอริสล้มป่วย ความสวยของเธอก็ค่อยๆลดลง เธอบอกว่าเมื่อความสวยของเธอหายไป เธอก็ไม่มีความสุขอีกต่อไปแล้ว ราชินี ข้าอยากให้ท่านคืนความสวยให้กับเจ้าหญิงไอริส”
“ไม่ได้หรอก ข้าสามารถให้พรวิเศษแก่คนๆนั้นได้เพียงครั้งเดียว”
ซิลเวียเล่าเรื่องให้ราชินีฟังถึงเจ้าหญิงองค์ต่อไป ชื่อเจ้าหญิงพริมโรส
“เจ้าหญิงพริมโรส เธอเป็นคนช่างพูดที่สุด เธอสามารถหาเรื่องมาพูดได้ตลอดเวลา เธอรู้จักเลือกใช้คำอันไพเราะ น้ำเสียงของเธอก็น่าฟัง”
“นั่นคือพรวิเศษที่เจ้าหญิงพริมโรสขอจากข้า เธอขอให้เธอเป็นคนช่างพูด มีน้ำเสียงไพเราะน่าฟัง”
“แต่ปัญหาคือเธอไม่รู้ว่าควรหยุดพูดตอนไหนดี หลังจากฟังเธอพูดไปสักชั่วโมง ตัวข้าก็เริ่มเบื่อและไม่อยากจะฟังเธอพูดอีกต่อไปแล้ว แต่ไม่รู้จะบอกเธอให้หยุดพูดยังไง”
“โถ เจ้าหญิงพริมโณส ช่างน่าสงสารซะจริง”
ราชินีถามซิลเวียถึงเจ้าหญิงองค์ต่อไปที่ชื่อ เจ้าหญิงจัสมิน
“แล้วเจ้าได้เจอเจ้าหญิงจัสมินมั้ย เธอเป็นคนน่ารักเสมอ เจ้าหญิงจัสมินขอพรจากข้าให้เป็นคนที่ช่างเอาใจ”
“ใช่ เหมือนที่ท่านบอก เจ้าหญิงจัสมินเป็นคนที่น่ารักมาก คอยดูแลทำทุกอย่างให้ข้ารู้สึกสบายเหมือนอยู่บ้านตัวเอง แต่ข้าก็รู้สึกแอบสงสารเจ้าหญิงจัสมินไม่ได้”
“ทำไมล่ะ”
“เพราะเธอมัวแต่ยุ่งจัดการกับทุกเรื่องเพื่อเอาใจทุกๆคน มันทำให้เธอเหนื่อยมาก ไม่ค่อยไดนอนหลัะบพักผ่อนจนขอบตาดำคล้ำ ร่างกายอ่อนเพลีย หมดเรี่ยวแรง”
“โถ่ เจ้าหญิงจัสมิน เจ้าคงเหนื่อยแย่เลย”
เจ้าหญิงองค์สุดท้ายที่ซิลเวียได้พบคือเจ้าหญิงแพนซี่
“แล้วเจ้าหญิงแพนซี่ล่ะ เธอมีความสุขกว่าคนอื่นๆมั้ย เธอขอพรให้เธอเป็นคนฉลาดรอบรู้”
“เอ่อ เท่าที่ดูตอนแรก เจ้าหญิงแพนซี่ก็ดูเป็นคนที่มีความสุขดี แต่ข้าก็ไม่แน่ใจว่า คนรอบๆข้างเจ้าหญิงแพนซี่จะมีความสุขและพอใจกับความฉลาดของเธอรึเปล่า”
“ทำไมเธอถึงพูดแบบนี้ล่ะ”
“ก็เพราะว่าเธอมักจะอวดฉลาดต่อหน้าคนอื่นไปซะทุกเรื่อง จนทำให้เกิดปัญหาหลายๆครั้ง บางคนก็รำคาญที่เธอทำตัวเหมือนรู้ไปซะทุกเรื่อง ดูเหมือนไม่ค่อยจะมีใครชอบเธอเท่าไรนัก เพราะความอวดรู้อดฉลาดของเธอ”
“โถ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้”
ไม่กี่วันต่อมา ราชินีก็เรียกซิลเวียมาพบ
“ซิลเวีย ถึงเวลาแล้วนะจ๊ะที่เจ้าจะต้องออกไปผจญภัยในฌลกกว้างด้วยตัวของเจ้าเอง ข้าจะให้พรวิเศษแก่เจ้าหนึ่งข้อ ตามที่ข้าสัญญาไว้”
♫ ถึงเวลาที่เจ้าต้องก้าวออกไป โลกใบใหญ่รอคอยให้เจ้าเรียนรู้ ข้ามีพรวิเศษไว้ให้เจ้าข้อหนึ่ง ปรารถนาสิ่งใดจงบอกมา ♫
“เอ่อ ขอข้าคิดก่อนนะ พรวิเศาที่ข้าจะขอจากท่าน ข้าขอให้ข้าเป็นคนที่มีความสุขกับสิ่งที่ตัวเองมี รู้จักความพอดี ไม่อยากได้อะไรที่เป็นของคนอื่น”
♫ พรวิเศษที่ฉันต้องการ เป็นพรง่ายๆแต่มีความหมายยิ่งใหญ่ ขอให้ฉันพอใจสิ่งที่มี รู้จักความพอดีไม่ละโมบสิ่งใด และฉันจะมอบความรักด้วยหัวใจ แบ่งปันไปให้ทุกคน ขอให้ฉันพอใจสิ่งที่มี รู้จักความพอดีไม่ละโมบสิ่งใด และฉันจะมอบความรักด้วยหัวใจ แบ่งปันไปให้ทุกคน จะแบ่งปันไปให้ทุกคน จะแบ่งปันไปให้ทุกคน ♫
“ตกลง ข้าจะให้พรนั้นแก่เจ้า ข้าอวยพรให้เจ้าได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขในโลกกว้างกับพรวิเศาที่เจ้าขอ”
“ตอนนี้ข้ารู้สึกมีความสุขจริงๆ ขอบคุณท่านราชินีมาก”
เมื่อถึงเวลาที่ซิลเวียออกไปใช้ชีวิตในโลกกว้าง เธอเป็นที่รักของทุกคน เพราะเธอใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย มีความสุข รู้จักความพอดี พอใจในสิ่งที่ตัวเองมี ไม่ละโมบอยากได้ของคนอื่น ผู้คนที่อยู่รอบข้างเธอก็รู้สึกดีและมีความสุขไปกับเธอด้วย
ณ นครสุขสร้างสรรค์ มีหญิงชราคนหนึ่ง นั่งอยู่ที่ประตูเมือง คอยเฝ้ามองดูนักเดินทางที่ผ่านเข้าออกอย่...
อ่านต่อ
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีบัณฑิตผู้ยากจนคนหนึ่ง เขาคือเด็กหนุ่มผู้มีสติปัญญามาก เป็นทั้งนักกวีแถมย...
อ่านต่อ
จะมีใครสามารถอธิบายตัวตนที่แท้จริงของฉันได้บ้าง หลายคนพยายามหาคำตอบ ค้นคำอธิบาย แต่ก็ต้องล้มเหลวไ...
อ่านต่อ
